Οι ανάγκες είναι αυτές που μας καθορίζουν τελικά;

Οι ανάγκες είναι αυτές που μας καθορίζουν τελικά;

Ηλιάνα Μακράκη, Σπουδάστρια Ακαδημίας Πολιτών Λέσβου

Ήταν Απρίλης όταν όλα τα όνειρά της καταστράφηκαν σε μια στιγμή. Μια στιγμή που λες και κράτησε αιώνες! Μια στιγμή που έσβησε μεμιάς όνειρα κι ελπίδες.
Ένας βιασμός, όχι από κάποιον άγνωστο, μα από κάποιον που αγάπησε μυστικά, από κάποιον που θαύμαζε, μα που μαζί του ποτέ δεν μπόρεσε να ονειρευτεί. Ποτέ δεν αφέθηκε κι ας το ήθελε. Ποτέ δεν του επέτρεψε να την πλησιάζει. Τέσσερα χρόνια κράτησε αυτό το παραμύθι μέχρι που εκείνος το κατέστρεψε με τον χειρότερο τρόπο. Αλκοόλ και βία. Μυρωδιά και συναίσθημα ανεξίτηλα στη μνήμη.
Πέρασε καιρός. Νύχτες που δεν έλεγαν να ξημερώσουν και που η μόνη της συντροφιά ήταν το ουρλιαχτό της που μάλλον ήταν σιωπηλό για ν’ ακουστεί. Οι μέρες πια δεν είχαν σκοπό να της χαριστούν απλόχερα.
Αποφάσισε λοιπόν να φορέσει και πάλι το χαμόγελό της που ήταν πια πολύ πικρό, πολύ ψεύτικο και πήγε σ’ εκείνους που ήξερε πως την αγαπούσαν πραγματικά. Πονούσε, μα δε ζήτησε κάτι, δεν εξήγησε το παραμικρό. Έπαιρνε από την παρουσία τους Αγάπη κι αυτό ήταν αρκετό.
Πέρασαν χρόνια, οι πληγές πήραν άλλο χρώμα, αλλά ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ κάθε τόσο της φωνάζει. Δεν μπορεί να το απαντήσει κι αυτό πάντα πονάει, πάντα αιμορραγεί. Ήταν ανάγκη της να κρυφτεί, να ζήσει μια ζωή που δεν την είχε φανταστεί; Ίσως…
Σήμερα όμως ξέρει πως ένα χαμόγελο όσο ‘πικρό’ κι αν είναι κρύβει μέσα του μεγάλη δύναμη και μπορεί να επουλώσει και τις πιο βαθιές πληγές.
Ένα βλέμμα κατανόησης σου λέει ‘προχώρα’ κι εσύ απλώς το ακούς. Το ακούς γιατί το χρειάζεσαι, το έχεις ανάγκη.
Δεν υπάρχει ερμηνεία σ’ αυτό το ‘ΝΑΙ’ που μυστικά λες, υπάρχει η συγκατάθεσή σου σ’ αυτό το παιχνίδι που λέγεται ΖΩΗ.
Ίσως αυτή να είναι και η μαγεία της καθημερινότητάς σου, των επιλογών σου.
Ίσως εκεί να κρύβεται η ευτυχία που νιώθεις κάποιες στιγμές και η δικαίωση που εισπράττεις μόνο και μόνο επειδή υπάρχεις. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά συγκεκριμένη ‘Οδηγία’ για να εξαφανίσεις τον πόνο που απρόσκλητος σ’ επισκέπτεται. Υπάρχεις μόνο ΕΣΥ και η ανάγκη σου να ζήσεις!
Γι’ αυτό, επέτρεψε στον εαυτό σου να πενθήσει, ν’ αντιδράσει, μα άφησέ τον και ελεύθερο να χαμογελάσει ξανά.
Ένα οδυνηρό γεγονός πρέπει να είναι ικανό να σου μάθει και πάλι να πετάς… στη δική σου αλήθεια με τα δικά σου όνειρα και τα δικά σου φτερά…