Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Ηγεσία και Κοινωνικά Κινήματα Δρ Ευστράτιος Παπάνης, Πρόεδρος Ακαδημίας των Πολιτών Η  κοινωνική μεταβολή προκύπτει από τις ανάγκες και όχι από την ιδεολογία. Από την κοινωνική ανισότητα κι όχι από τη γενική φτώχεια. Η πολιτική σκέψη μορφοποιείται αργότερα, συνήθως από τον ηγέτη, για να στεγάσει στις θεωρίες και στις αναφορές της, ετερόκλητες απόψεις, ατομικές κοσμοθεωρίες, αλλά κυρίως την αντίληψη, τους στόχους και το σχεδιασμό του αρχηγού. Οι περισσότεροι ηγέτες δεν μοιάζουν με τους οπαδούς. Προέρχονται από την ανώτερη μέση τάξη, είναι μορφωμένοι, αρσενικού γένους, διακινδυνεύουν, προβλέπουν, διαθέτουν οικονομικούς πόρους ή τη δεξιότητα να ανευρίσκουν πηγές ενίσχυσης, έχουν ελέυθερο χρόνο και κοινωνικές διασυνδέσεις. Μα κυρίως έντονο εκπαιδευτικό κεφάλαιο και πάθος για όσα πρεσβεύουν, ακόμα κι αν είναι παράλογα.   Οι οπαδοί, δρουν υπό την επήρεια της ψυχολογίας της μάζας, δεν κατέχουν το γνωστικό υπόβαθρο, ώστε να συστηματοποιήσουν και να γενικεύσουν τις πεποιθήσεις τους,

Νυχτερινό Στράτος Παπάνης Είναι η νύχτα ετούτη από εκείνες, που ανοίγουν οι πύλες της γης στο κακό και ξεχύνονται οι συμφορές στον κόσμο και τα στοιχειά και τα αποτρόπαια ορμούνε. Αυτά που η λογική δε βλέπει, μα τα νιώθει το παιδί στον αόριστο τρόμο, τον νυχτερινό, και οι μεγάλοι στο αναπάντεχο σκίρτημα, το συθέμελο. Δεν φταίει το σκοτάδι, τα κρυμμένα αστέρια, οι καρδιές, που λιποτακτούν, η αντοχή που εξαλείφεται μαζί με τη σελήνη πίσω από την ομίχλη. Είναι η ξαφνική ανασεμιά του υπερφυσικού, που κραδαίνει την απειλή, την κάθαρση, την τιμωρία. Αίσθηση πέρα από τον άνθρωπο, η αρχαία προειδοποίηση, ο Καύκασος που ψηλώνει, ο φόβος, που δεν εξηγείται. Είναι η επίγνωση της ενοχής, η μικρότητα, που τόλμησε να παρουσιαστεί ως μεγαλοσύνη και πολιτισμός και επιστήμη. Είναι μια νύχτα από αυτές, που καταρρέουν τα προσχήματα και καταπατώνται οι ερμηνείες. Μια ψυχή παλεύει να κρατήσει το σώμα σε ένα νησί του Αιγαίου. Γιατί, ατιθάσευτη καθώς είναι, συμπότης έγινε κάποτε στα τραπέζια των θεώ

Τα δάκρυα το βράδυ μπερδεύονται με τη δροσιά Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Αν ποτέ δε σου άρεσε η εθνική οδός, αλλά προτιμούσες τους δρόμους και τα μονοπάτια, που σε παρασύρουν σε χωριά ερημικά και σε καρδιές ανήμερες, πρόσεχε, γιατί παντού παραμονεύει ο εαυτός σου και τα πιο δόλια οράματα... Όπως εκεί, τρεις το πρωί, που ανηφορίζεις προς την πεδιάδα της Ομβριακής, ξεγελασμένος από τις στροφές και τη φυγή, στην Αγία Αικατερίνη με τις σκοτεινές πραμάτειες και τον όγκο της Οίτης στιβαρό σαν τείχος και απειλή. Μυριάδες φωτάκια από οικισμούς στιγματίζουν την ομίχλη, λαμπυρίζουν τις ανάσες των κατοίκων, τρυπούν στιγμιαία το πυκνό σύννεφο, την αταραξία και σε εξακοντίζουν σε κάποιο μέρος αλλοτινό με το ίδιο όνομα. Σε ένα γαλήνιο κόλπο και σε ακρογιάλια με περιβόλια μοσχομύριστα, κάποτε, στη Μυτιλήνη, σε μια θάλασσα που τόσο ερωτεύτηκε τη στεριά και το μόχθο των ανθρώπων, που έμοιασε σε λίμνη και νηνεμία, με την αθωότητα και το λυρισμό να μην προμηνύουν τον ξεριζωμό, που θα ακολου

Μοιάζει ο έρωτάς σου Στράτος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Μοιάζει ο έρωτάς σου με κατάνυξη. Σκυφτές γριές με πένθος ζωγραφισμένο στις ρυτίδες και στα ρούχα, σβήνουν, πριν καν προλάβουν να φέξουν τις λαμπάδες. Σε έρημους εσπερινούς στην παράξενη επαρχία, μέσα στο ημίφως, τον απόηχο, την απόκοσμη γαλήνη. Εξαυλωμενοι οι τόποι, ακίνητος ο χρόνος, ψυχές που δέονται. Σκιά η φωνή του ιερέα προυπαντά τη νύχτα, ξορκίζοντας τους δαίμονες, τις ενοχές και την απελπισία.  Άγιοι σε ξεπροβοδίζουν, θυμίζοντας,  πως όλα θα έχουν πια πεθάνει, αν από τύχη ή στη φυγή σου πάνω ξαναπεράσεις- τα κεριά, η εκκλησία, οι άνθρωποι που είδες. Σαν τα μάτια σου, ένα χειμωνιάτικο δειλινό, εικόνα γαλάζια, που ενώθηκε με τη θάλασσα και την αοριστία. Μοιάζει ο έρωτάς σου με ποίημα σε σχολική γιορτή από τα περασμένα. Ρούχα καλά, καμάρι, άγχος, επισημότητα και στίχοι αδιάφοροι, ρημαγμένοι. Στον ίδιο ρυθμό να διηγούνται εποποιίες μακρινές και ήρωες και θυσίες. Στους τοίχους μορφές της επανάστασης, μια ολοζώντανη Ε

  Ερωτικό Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Τούτους τους τόπους τους πυρπολεί με τόση σωφροσύνη ο ήλιος το καλοκαίρι και είναι οι χειμώνες τους στοχαστικοί, έτσι που οι γενιές μας να είναι ζυμωμένες με έλεος και καταδίκη και αυταπάτη. Και γι αυτό εδώ μοιάζει με τους καρπούς της συλλογισμένης γης ο έρωτας, την ώρα που αναγεννιέται από την έλλειψη και την πασχαλιά και ανθίζει με τη μάχη και τους βοριάδες. Και το χώμα, που ξεγλιστρά μέσα από τα δάχτυλα των μικρών παιδιών, ο αέρας, που παρασύρει το πέταγμα του χελιδονιού, διηγούνται απρόφερτες ιστορίες και πόθους, που είναι αδύνατο να αναπνεύσεις την Ελλάδα, χωρίς να κορεστείς από τη λαγνεία των αιώνων και να γητευτείς από τους αρχαίους ψιθύρους. Γι' αυτό πιστέψαμε πως οι ερωτικοί λυγμοί σε αυτά τα σπιτάκια τα μικρά, τα γαντζωμένα στην Πίνδο και στις Κυκλάδες θα είναι απαλοί, καθώς τα φύλλα στα κλήματα την άνοιξη, καθώς το δέρμα των κοριτσιών πριν το στιγματίσει η ποθεινή ληρωδία, καθώς το λίκνισμα που κοιμίζ

Η διακύβευση της ελευθερίας στο Διαδίκτυο του Ευστράτιου Παπάνη Το Διαδίκτυο είναι το ξέσπασμα του πολιτισμού των απλών πολιτών και η αποκαθήλωση του ηγέτη, δυναμικές που δεν μπόρεσαν να εκφραστούν μέσα από τα παραδοσιακά μέσα και ως τέτοιες μπορεί εύκολα να οδηγήσουν σε έναν καινούριο αναγεννησιακό ανθρωπισμό ή σε μια απολυταρχία πολύ πιο οδυνηρή και ολοκληρωτική από όσες αναφέρει η ιστορία. Το Διαδίκτυο είναι η επιτομή της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, ένας παγκόσμιος διάλογος, που λαμβάνει χώρα ανά πάσα στιγμή, και αφορά όλα τα θέματα, που απασχολούν την ανθρωπότητα. Πρόκειται για μια συγχρονική και διαχρονική απεικόνιση της ιστορίας και μια πολύτιμη αποτύπωση της ανθρώπινης δράσης. Αφορά την επανάσταση της Δημοκρατίας στη νέα εποχή, αφού παρέχει το πλαίσιο για ανάδειξη, διάδοση και καλλιέργεια των γραμμάτων και των τεχνών, την  επικαιροποίηση και επισφράγιση του πολιτικού λόγου, την πάνδημη συμμετοχή, την οικουμενικότητα του προσωπικού και την ενσωμάτωση του διαφορε

Θέλουμε ανθρώπους Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Θέλουμε ανθρώπους που πρώτα διακρίνουν το καλό σε κάθε τι, και στο σκοτάδι ακόμα, κι έπειτα το κακό και το ανάποδο με σύνεση αλλάζουν. Που δεν σκώπτουν, ειρωνεύονται και διακωμωδούν, αν εναλλακτικές δεν έχουν οι ίδιοι να προτείνουν. Ανθρώπους που αυτοσατιρίζονται, πριν το δικάιωμα να κρίνουν θεμελιώσουν, πρωτοπόροι για να γίνουν και πα ραδείγματα στην αλλαγή, που οραματίστηκαν και τεκμηριώνουν. Πρόσωπα που δεν απομυζούν τη δύναμη από ομάδες,συντεχνίες και σινάφια, αλλά ατόφια την αυτοεκτίμηση από μέσα τους αντλούνε. Συναξαριστές εμπειριών τους θέλουμε κι όχι καθηλωμένους σε τόπους, σε συνήθειες, στα περασμένα. Του διαφορετικού εραστές και του πρωτόγνωρου θιασώτες. Πρόσωπα, που η γνώση της ματαιότητας, πείσμα ενάντια στο μηδέν τους δίνει. Που τα παιδιά, την οικογένεια, την ηθική ως πρόσχημα για την αδράνεια, τη χλεύη, τη φιλαυτία δεν παρουσιάζουν. Ανθρώπους που ποτέ δεν λεν αυτό το ξέρω, αλλά θα το μάθω καλύτερα ακόμα . Παράσιτ

Version:1.0 StartHTML:0000000167 EndHTML:0000005957 StartFragment:0000000457 EndFragment:0000005941 Ένας ηττημένος έρωτας Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Με τέτοια ένταση με προσδιόρισες, που ταυτίστηκες με τους ιδεατούς εαυτούς μου, ώστε να μην μπορώ να ξεχωρίσω πλέον αν λάτρεψα εσένα ή την εικόνα μου, καθώς φεγγοβολούσε κοιτώντας την αρμονία σου. Ακόμα και σήμερα που ο απόηχος από τα γαλάζια μάτια σου ξεθύμανε και η θύμηση του πάθους νοθεύετηκε από τους περασμένους καιρούς, μπορώ, κάποιες απροσδόκητες βραδιές, που ανέστιες οι ελπίδες μου ενδίδουν, να ξαναζώ τις αφορμές του κορμιού και τους μύθους της παραζάλης σου. Ορόσημο της ζωής μου κάθε λεπτό, που καθαγιάστηκε στα χείλη σου και αλαβάστρινες οι ώρες, οι αφιερωμένες σε σένα. Η λάμψη σου ψυχορραγεί ανεπαίσθητη μες τις ασήμαντες στιγμές, θυμίαμα από το παρελθόν και θυσιαστήριο στην ανεξέλεγκτη πορεία, που με καταδίκασαν τα χρόνια της φυγής σου. Έχεις τις απαρχές σου στη νιότη, την τόσο μ

Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Από την εφημερίδα της Ακαδημιλας των Πολιτών ´ Ατύπως ´ http://a-typos.gr Δεν με ενδιαφέρουν οι ερμηνείες σας, μόνο οι εμπειρίες και οι ματαιώσεις και οι προσδοκίες, που τις γέννησαν, με κλυδωνίζουν.Και οι στιγμές σας οι ελάχιστες, που κατοπτρίζουν αιωνιότητες, ενώ έχετε ήδη αποκοιμηθεί στους πνιγηρούς σας τάφους, με συναρπάζουν. Δε με αγγίζουν τα όνειρά σας, παρά οι πράξεις σας, που τα εξακοντίζουν στο άπειρο. Η απελπισία σας, που εξαγνίζει τη συνείδηση, όταν το μεγαλείο γονατίζει στο ανώφελο, εκστατικό ενώπιόν σας με κάνει να στέκομαι. Και οι φορές με τρανώνουν, που το παράλογο, κόντρα στους καιρούς, ως έσχατο επιχείρημα φέρνετε, αψηφώντας της ανυποψίαστης ζωής σας τις παραδοχές και τα τεκμήρια. Οι αγάπες σας αδιάφορο με αφήνουν, μα πόσο με συνταράσσει η φρίκη και το έρεβος που κρύβουν, καθώς τις λυγίζει η σκιά του απόλυτου και η τραγικότητα του θνητού και του πρόσκαιρου τις αναζωπυρώνει . Χλευάζω την αποχαύνωση των ερώτων σας