Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Ο Θεός των στιγμών που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν  Ευστράτιος Παπάνης (https://psichologiagr.com) Λένε πως μια φορά κάθε χιλιάδες χρόνια βαριέται ο Θεός την τόση αρμονία και την τάξη.  Ξεχνά για λίγο η καρδιά Του τη Δικαιοσύνη και τη Σοφία, επειδή μεθά με το κρασί της Αγάπης.  Κι όλοι γνωρίζουν πως στο μεθύσι αυτό η παραζάλη σε κάνει να αγαπάς εξίσου το δίκαιο με το άδικο, το σωστό με το σφάλμα, το συμμετρικό με το απροσάρμοστο, το ευλογημένο με το καταραμένο, τον πόνο με την ελπίδα.  Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται πως κάποτε σε ένα τέτοιο μεθύσι της αγάπης φίλιωσε ακόμα και το Διάβολο και δεήθηκε για τα πράγματα και τις ψυχές, που λησμονήθηκαν στην κόλαση και στη φωτιά.  Θυμάται τότε μέσα στις μουσικές και στο ποτό, κλαίγοντας και τραγουδώντας, το πιο αγαπημένο του λάθος, το πιο τραγικό τέκνο της πλάσης, τον άνθρωπο.  Κανείς δεν επιτρέπεται να μιλά γι αυτό, αν και όλοι ξέρουν πως ήταν μετά από ένα τέτοιο γλέντι που έγινε:  Όχι χουν από της γης, όχι όχι ...

Δεν κατευνάζουν οι αιώνες τον αρχέγονο φόβο και οι πανάρχαιες πέτρες της Επιδαύρου τάφοι για τις γενιές που τις ακούμπησαν.  Κι αν η Τέχνη με απαλές αισθήσεις εξωραΐζει το θάνατο, η ίδια απορία στοιχειώνει το θέατρο:  Δολόμητιν δ᾽ ἀπάταν θεοῦ [μεσῳδ.] τίς ἀνὴρ θνατὸς ἀλύξει;  Τις ὁ κραιπνῷ ποδὶ πηδήματος εὐπετέος ἀνάσσων; φιλόφρων γὰρ ‹ποτι›σαίνουσα τὸ πρῶτον παράγει βροτὸν εἰς ἄρκυας Ἄτα, τόθεν οὐκ ἔστιν ὑπὲρ θνατὸν ἀλύξαντα φυγεῖν. Από τη δολερή όμως απάτη του Θεού ποιος θνητός θε να ξεφύγει;  Ποιος που με πόδι γοργό εύκολο θα κάνει τέτοιο πήδημα ποτέ του;  Γιατί πρόσχαρη στην αρχή, με χάδια, στα δίχτυα της παρασέρνει τον άνθρωπο η Άτη, απ´ όπου θνητός να ξεμπλέξει και να φύγει δεν μπορεί  Αισχύλου Πέρσαι