Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Το παραμύθι μιας ανάμνησης  Ευστράτιος Παπάνης Κάποτε υπήρχε μια ανάμνηση, η οποία κατοικούσε στις καρδιές και στο νου των ανθρώπων, που την έζησαν.  Παλλόταν σαν σκίρτημα, αφού είχε ντυθεί τη λάμψη  των γεγονότων και των συναισθημάτων,  που προκάλεσε.  Και ήταν πολύτιμη σαν επιφώνημα, που ξεπεταγόταν από τα σπλάχνα όλων όσων την είχαν γευτεί.  Όλοι, επομένως, συμφωνούσαν πως επρόκειτο για μια υπέροχη ανάμνηση. Μα ενώ οι υπόλοιπες μνήμες ξεθώριαζαν με τον καιρό, εκείνη άρχιζε να μοιάζει τόσο με αγάπη, που κάθε φορά που μιλούσαν γι αυτήν, νόμιζαν πως θα περικλείσουν τον κόσμο.  Όμως ο χρόνος, γητευτής, τη θάμπωσε με την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας  -Εσύ δε θα σβήσεις ποτέ. Θα γίνεις μελωδία, παραμύθι και αντιφέγγισμα. Θα καθορίζεις εκείνους, που σε μοιράστηκαν.  Πέρασαν τα χρόνια και λιγόστεψαν οι λογισμοί και οι καρδιές που την ανάθρεφαν. Έμεινε ένας μόνο άνθρωπος, που την κουβαλούσε σαν φυλαχτό, κι ας ήταν ο τελευταίος που ζούσε από όλους εκείνους, οι οποίοι είχαν συντελέσει στη γέννη

 Κάλλος Τόσο περισσότερο λάμπει κάθε ομορφιά, όσο πιο πετυχημένα αποκρύπτει τον τρόμο του θανάτου.  Επειδή το κάλλος σε ψευδαισθήσεις εξακοντίζει τους λογισμούς και σε παραληρήματα, που η καρδιά τα εκλαμβάνει ως την Τέχνη της αέναης Γέννησης. Στράτος Παπάνης Η ψυχολογία με λόγια απλά  https://psichologiagr.com Ακολουθήστε το ιστολόγιο ή εγγραφείτε με το εμαιλ σας 

 Δίκαιο  Εκείνη τη στιγμή χάνεται το δίκαιο, ακριβώς μόλις η δικαιοσύνη αποδοθεί. Σαν την αγάπη που αυτομολεί, αμέσως μόλις από κάποιον κερδηθεί. Επειδή γέρνει προς τους ηττημένους η πλάστιγγα, έτσι που η ανισότητα να κυοφορήσει τη νεα εξέλιξη.  Στράτος Παπάνης Η ψυχολογία με λόγια απλά  https://psichologiagr.com Ακολουθήστε το ιστολόγιο ή εγγραφείτε με το εμαιλ σας 

 Να μοιράζετε ως άνθρωποι και να πράττετε σαν Θεοί  Ευστράτιος Παπάνης  https://psichologiagr.com Κάθε δικαίωμα, που δεν κερδήθηκε ή βελτιώθηκε με προσωπικό αγώνα και μέτρο είναι καταχρηστικό και σας χαρίστηκε από τους ανθρώπους, που στερήθηκαν ή έδωσαν μάχες για αυτό.  Σας μεταβιβάστηκε επίσης και από τα μέλη μιας κοινωνίας, που από ανάγκη ή ευαισθησία το αναγνώρισαν. Κανείς δεν μπορεί να το απαιτεί αν δεν αποδείξει ότι το αξίζει.  Όχι με θυσίες κάθε φορά, αλλά προασπίζοντας και εφαρμόζοντας το σε κάθε περίσταση και ομοιόμορφα σε άλλους ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες Όχι δεν αποκτήσατε ελέω Θεού τα δικαιώματα σας.  Δεν είστε οι εκλεκτοί, που τους χρωστά οτιδήποτε η ζωή.  Καπηλεύεστε όσα με αχαριστία θεωρείτε δεδομένα.  Για να θεωρείτε συνταγματικό θέσφατο τη δημοκρατία, θα είστε δημοκράτες στην οικογένεια, στην εργασία και στις αποφάσεις σας. Για να διατρανώνετε την άποψη σας, θα έχετε μελετήσει ή βιώσει τις πολλαπλές εναλλακτικές. Για να ζητάτε ισονομία, θα είστε δίκαιοι στις αποφάσ

 Η αυθύπαρκτη αλήθεια  Ευστράτιος Παπάνης (https://psichologiagr.com) Αργά καταλάβαμε πως η πραγματικότητα και οι αισθήσεις δεν ήταν παρά η πρόφαση, για να μπορούν να έχουν εικόνα και ήχο και μυρωδιά και γεύση και υφή, οι ιδέες και ο άυλος κόσμος που κουβαλούσαμε μέσα μας.  Γιατί ο νους, αμάθητος καθώς ήταν στα γήινα, επινόησε την ύλη, για να προβάλει τα χρώματα, τις σχέσεις, τις ερμηνείες, τις ιδέες, όπως το μικρό παιδί χρειάζεται το χαρτί και το μαρκαδόρο για να ζωγραφίσει τις χαρμολύπες του.  Με πινέλο τη γλώσσα και το λόγο βουτά στο μελάνι της σκέψης και δημιουργεί νέους συνδυασμούς, προοπτικές, σημασίες, όσα υπάρχουν, όσα υπήρξαν και όσα μέλλεται να υπάρξουν.  Κατά βάθος, όλοι ξέραμε, κι ας είχε σκοτιστεί η μνήμη, πως τίποτα δεν είχε σάρκα, ότι οι πόλεις μας ήταν οι συσχετίσεις των κατοίκων τους, οι κοινωνίες οι συμφωνίες και η επικοινωνία των μελών τους, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς αναβαθμίδες συναισθημάτων και σχέσεων, νεότητα το πλήθος των επιλογών, αξίες οι εξιδανικευμένες στ

Ο Θεός των στιγμών που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν  Ευστράτιος Παπάνης (https://psichologiagr.com) Λένε πως μια φορά κάθε χιλιάδες χρόνια βαριέται ο Θεός την τόση αρμονία και την τάξη.  Ξεχνά για λίγο η καρδιά Του τη Δικαιοσύνη και τη Σοφία, επειδή μεθά με το κρασί της Αγάπης.  Κι όλοι γνωρίζουν πως στο μεθύσι αυτό η παραζάλη σε κάνει να αγαπάς εξίσου το δίκαιο με το άδικο, το σωστό με το σφάλμα, το συμμετρικό με το απροσάρμοστο, το ευλογημένο με το καταραμένο, τον πόνο με την ελπίδα.  Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται πως κάποτε σε ένα τέτοιο μεθύσι της αγάπης φίλιωσε ακόμα και το Διάβολο και δεήθηκε για τα πράγματα και τις ψυχές, που λησμονήθηκαν στην κόλαση και στη φωτιά.  Θυμάται τότε μέσα στις μουσικές και στο ποτό, κλαίγοντας και τραγουδώντας, το πιο αγαπημένο του λάθος, το πιο τραγικό τέκνο της πλάσης, τον άνθρωπο.  Κανείς δεν επιτρέπεται να μιλά γι αυτό, αν και όλοι ξέρουν πως ήταν μετά από ένα τέτοιο γλέντι που έγινε:  Όχι χουν από της γης, όχι όχι από χώμα.  Με πόνο και ελπίδα τον

 Ύμνος Ευστράτιος Παπάνης  Αν σε όλη την υφήλιο οι κακεντρεχείς και ανόητοι υπερισχύουν μέσω ιδιαίτερων και απροσμάχητων τεχνασμάτων, στην Ελλάδα έχουν βρει ασφαλέστερο καταφύγιο, επειδή η υποκρισία στέκεται αρωγός στην απύθμενη κομπορρημοσύνη και αμετροέπεια τους. Μια ιδιαίτερη μηχανορραφία των αχρήστων είναι η κατά κόρον καπηλεία και επίκληση των θεσμών και των δημοκρατικών διαδικασιών. Είναι πολύ ευκολότερο να μην πράττεις, να αδρανείς, να εθελοτυφλείς, να μεμψιμοιρείς, να ακυρώνεις, να μέμφεσαι, να σαρκάζεις, να λοιδωρείς, επικαλούμενος ισχνές ή ανυποψίαστες πλειοψηφίες ή, έτι χειρότερα, να συμμαχείς με συναινούντες στην ανομία και στην ηλιθιότητα, παρά να κατανοείς την ουσία της κατάστασης, το σκεπτικό του νομοθέτη, τα επιχειρήματα της λογικής, την ανάγκη για δράση.  Η διαδικασία υπερτερεί του αποτελέσματος, το κανονιστικό πλαίσιο της πράξης, η επίδειξη γνώσεων της εφαρμογής, οι δισταγμοί της απόφασης, οι πομφόλυγες της σοφίας, οι στερεοτυπίες της ενάργειας. Είναι θελκτικότερο να

  Κι αν γεννηθήκαμε αθώοι, κάθε φορά που πετυχαίνουμε, στο σχολείο, στην εργασία, στον έρωτα,  Όταν πιο βαθιά ως κυρίαρχοι στην κοινωνία μπαίνουμε,  Στην οικογένεια, στους νόμους, στους θεσμούς όσα μας εντάσσουν,  Από την αρχική φύση την αγαθή ένα κομμάτι υφαρπάζουν, μέχρι που με την πρώτη εικόνα διόλου να μη μοιάζουμε.  Και μόνο λίγο πριν το τέλος, όταν η κοινωνία ολόκληρη μας μισεί και τη μισούμε, τότε η αρχική μας εικόνα επανέρχεται, άτρωτη από τις επαλληλίες των συμβάσεων,  επιστρέφει, όταν είναι πια πολύ αργά. Στράτος Παπάνης

Εκφοβισμός στον εργασιακό χώρο  Ένας απλός οδηγός αναγνώρισης ανάρμοστων συμπεριφορών  Ευστράτιος Παπάνης, Μόνιμος Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου  Πολλά έχουν γραφτεί για τον εκφοβισμό στον εργασιακό χώρο και ακόμη περισσότερα για τα αίτια, που τον προκαλούν.  Δεν θα επιχειρήσουμε ανασκόπηση της πλούσιας βιβλιογραφίας, επειδή οι πηγές της συμπεριφοράς αυτής είναι σύμφυτες με την ανθρώπινη φύση.  Η εξουσία, δηλαδή η άσκηση επιρροής, είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη κάθε ομάδας και η κατάχρηση της, πέρα από τις βαθυστόχαστες ψυχαναλυτικές ερμηνείες, μπορεί να αποδοθεί, σε γενικές γραμμές, στα εξής:  1. Διεκδίκηση κοινών (και συνήθως ανεπαρκών) υλικών, οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, ανθρώπινων πόρων. 2. Εγκαθίδρυση ζωτικού χώρου και διατήρηση κεκτημένων, παγιωμένη συγκρουσιακή κουλτούρα  3. Ερωτικοί ανταγωνισμοί  4. Έλλειψη δικαιοσύνης και διαμοιρασμός προνομίων  5. Έλεγχος των θετικών και αρνητικών ενισχύσεων  6. Ανασφάλεια ή έκθεση σε άγνωστο περιβάλλον  7. Φόβος για κ

Ο λόγος των παραμυθιών είναι παρηγορητικός και και μεταβατικός. Ταξιδεύει τον ακροατή από τη ρεαλιστική διάσταση στη φαντασιακή, από το χαμηλότερο επίπεδο συνειδητότητας στο υψηλότερο, από την ανησυχία στην εξέγερση των αισθήσεων, από την νηνεμία στην κορύφωση του δράματος, από την ένταση στην εκτόνωση και στην από-μυθοποίηση.  Τα εικαστικά στο ταξίδι αυτό είναι το νόμισμα για το βαρκάρη, που θα περάσει τον ακροατή ή τον αναγνώστη στην αντίπερα όχθη της αυτογνωσίας και της ισορροπίας και της γαλήνης.  Αφού ταυτιστεί η καρδιά  με τους ήρωες και βιώσει σε συμβολικό επίπεδο το εύρος των συναισθημάτων τους, το άλγος, την οδύνη, τη θλίψη, τη χαρά, τον ενθουσιασμό, την αγωνία, την απογοήτευση, την αδικία, την ασφάλεια, φτάνει στο αίσιο τέλος με την ίδια την προαιώνια κάθαρση να τον προειδοποιεί, να τον αποκαθιστά, να τον καθησυχάζει, να του απαλύνει την ανησυχία.  Κι αν ο νους των παιδιών, κουρασμένος από την περιπέτεια μπορεί να αποκοιμηθεί, έχοντας συμφιλιωθεί με τους τρόμους του, οι λογισ

  Δεν ήταν μακρινός ο Παράδεισος.. Έμοιαζε με τη χθεσινή, χαμένη μας καθημερινότητα,  και με τις ευχές των αγαπημένων,  που αφήσαμε να τους κατασπαράξει ο χρόνος.  Και η αμαρτία που πληρώσαμε δεν ήταν επειδή καταχραστήκαμε το απαγορευμένο ξύλο της ζωής ή της γνώσης Παρά ήταν μια τόση δα ανοησία  Γιατί δε νιώσαμε πως ο Παράδεισος είχε το δικό μας πρόσωπο  Το τόσο κοντινό και το τόσο εφήμερο. Στράτος Παπάνης