Η αυθύπαρκτη αλήθεια

 Η αυθύπαρκτη αλήθεια 

Ευστράτιος Παπάνης

(https://psichologiagr.com)

Αργά καταλάβαμε πως η πραγματικότητα και οι αισθήσεις δεν ήταν παρά η πρόφαση, για να μπορούν να έχουν εικόνα και ήχο και μυρωδιά και γεύση και υφή, οι ιδέες και ο άυλος κόσμος που κουβαλούσαμε μέσα μας. 

Γιατί ο νους, αμάθητος καθώς ήταν στα γήινα, επινόησε την ύλη, για να προβάλει τα χρώματα, τις σχέσεις, τις ερμηνείες, τις ιδέες, όπως το μικρό παιδί χρειάζεται το χαρτί και το μαρκαδόρο για να ζωγραφίσει τις χαρμολύπες του. 

Με πινέλο τη γλώσσα και το λόγο βουτά στο μελάνι της σκέψης και δημιουργεί νέους συνδυασμούς, προοπτικές, σημασίες, όσα υπάρχουν, όσα υπήρξαν και όσα μέλλεται να υπάρξουν. 

Κατά βάθος, όλοι ξέραμε, κι ας είχε σκοτιστεί η μνήμη, πως τίποτα δεν είχε σάρκα, ότι οι πόλεις μας ήταν οι συσχετίσεις των κατοίκων τους, οι κοινωνίες οι συμφωνίες και η επικοινωνία των μελών τους, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς αναβαθμίδες συναισθημάτων και σχέσεων, νεότητα το πλήθος των επιλογών, αξίες οι εξιδανικευμένες στάσεις και γηρατειά η σταδιακή αποκοπή από όλα αυτά. 

Ακόμα και τα πένθη μια προσδοκία ήταν για την αναμφισβήτητη επανένωση με τους νεκρούς σε μια άλλη διάσταση. Φόβοι οι αρρώστιες μας προειδοποιήσεις οι καταθλίψεις μας και δυστοκίες  οι απειλές στους τρόπους που προσαρμοζόμαστε. 

Αγαπούσε το πνεύμα και επεκτεινόταν  η οικουμένη, ερωτευόταν και το χώμα γινόταν σάρκα της ποίησης, επιθυμούσε και λάξευε τα νέα όρια. 

Ζούσαμε με την αισθητική, με το κάλλος με τη νόηση, με το συμβολικό, την υπόθεση, τη φαντασία, αλλά αναζητούσαμε αφορμές για να τα αναπαραστήσουμε, σα γλύπτες που με αγωνία ορθώνουν αγάλματα για να πιστοποιήσουν την ταυτότητα. 

Όλα μια αντανάκλαση του πνευματικού αντίστοιχου, η ίδια ενέργεια που μετατρεπόταν σε αυταπάτη ενότητας, μια χρονική παγίδα για να βιώνουμε την ασφάλεια και προβλεψιμότητα του αιτίου με το αποτέλεσμα. 

Εμείς κατασκευάζαμε το σύμπαν μας. Εμείς γεννούσαμε το δέος του, τις απειλές και τις εκρήξεις του. Αυθύπαρκτη η αλήθεια του και ας κρύβονταν στις ομίχλες του προφανούς.

Ο κόσμος αυτός ο εσωτερικός στροβιλιζόταν, παλλόταν, πέθαινε και αναγεννιόνταν, δοκίμαζε και καταργούσε νόμους, σταθερές, αρμονίες και γαλαξίες. 

Όχι από που προήλθε η ύλη, αλλά πώς έγινε πύλη. Όχι τα ορατά, αλλά τα αόρατα. Όχι τα θνητά, αλλά τα αθάνατα. 

Ο κόσμος αυτός υπήρχε μες τις καρδιές μας και ας προσποιούμασταν πως δεν τον βλέπαμε. Καθόριζε τις αναπνοές μας κι ας ξεγελιόμασταν πως ξέπνοους μας άφηνε η μέθη των υλικών. 

Όμως ξέραμε πως όταν όλη η ανθρωπότητα δε θα μπορούσε να μας γλιτώσει, όταν θα είχαν παραιτηθεί οι επιστήμες μας, ο κόσμος αυτός σαν προαιώνια γνώση θα έστεκε μπροστά μας.