Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Κι έτσι κατάλαβα από νωρίς πως οι επιλογές, καθώς μεγαλώνουμε, εξυφαίνουν την ενοχή μας και απειλούν μοίρα να γίνουν. Επειδή τα πρόσωπα, που κηδέψαμε στο πεινασμένο χώμα της λήθης, τα πράγματα, που αγνοήσαμε, οι καταστάσεις, που αρνηθήκαμε να ζήσουμε και τα μονοπάτια, που κακοτράχαλα μας φάνηκαν και δεν διαβήκαμε, συνωμοτούν και προπαρασκευάζουν ένα υπόκωφο μέλλον, που να το καθορίσουμε δεν μπορούμε. Ένα απροσπέλαστο κράμα δυνητικών εαυτών, που, θνησιγενείς, στοίχειωσαν προτού κάν ευτυχήσουν μιας γέννησης. Κι όμως καταφέρνουν να ζουν παράλληλα, να επικυρώνουν καταδικαστικές κριτικές, να μολεύουν τη βεβαιότητα, να ετεροπροσδιορίζουν λαθραία την αυτοεικόνα μας, να κραδαίνουν την ετερόκλητη υπόθεση, κάθε που εκλιπαρούμε για επιβεβαίωση και τη γαλήνη. Το πνεύμα το ανήσυχο, που στην καθημερινότητα επαναστατεί και στο δεδομένο εξανίσταται, η καρδιά, που ιοβόλο νιώθει το κατασταλτικό ποτό της συνήθειας, σταδιακά τους εαυτούς εκείνους μές στις σκιές μα

Θεσσαλικός κάμπος Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Βαρέθηκε ο ουρανός τα σκοτεινά τα ύψη και κατέβηκε βλοσυρός με τα σύννεφα και με τη σιγανή βροχή, με τη μελαγχολία τη δεσποτική και τον αέρα, να φιλήσει το θεσσαλικό τον κάμπο. Στη μικρή κωμόπολη οι άνθρωποι νωρίς μάζεψαν τις έγνοιες τους στα φωτισμένα σπίτια και οι δρόμοι έρημοι αντήχησαν τη σιωπή που κατευνάζει και τη μνήμη του αφανέρωτου διαβάτη. Γιατί, όσοι τα μάτια της ψυχής ξεκλείδωτα έχουν, ξέρουν πως σε κάθε μέρος δεν είναι οι κάτοικοι οι τωρινοί μόνο, που τη γη ζωντανεύουν, αλλά και όσοι κάποτε περπάτησαν εκεί, περαστικοί ή πια πεθαμένοι. Κι έτσι στην ακινησία του τοπίου και στα θροϊσματα και στους τοίχους μπορεί κανείς να ζαλιστεί και να μεθύσει απ´τις φευγαλέες, ξαφνικές σκιές, τις φωνές τις σβησμένες που προσκαλούν ή προειδοποιούν και τους λεηλατημένους, ανήκεστους καημούς. Εκείνους, που παίδεψαν τις βασανισμένες καρδιές κι ανέστιοι σέρνονται μια στο χώμα, μια στο νυχτερινό κυκλάμινο και μια στον αναπάντεχο στεναγμό

Επικοινωνία και Νεύρωση Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Η αγωνία του σημερινού ανθρώπου συνοψίζεται στη διαπίστωση ότι καλείται να καλύψει τις προαιώνιες ορμές του σε ένα ολοένα και πιο περίπλοκο περιβάλλον, που ενώ φαινομενικά παρέχει περισσότερες επιλογές, στην ουσία επικαλύπτει τα συναισθήματα με άμυνες, τις ψυχολογικές απαιτήσεις με ψευδεπίγραφες ανάγκες, τις πηγαίες συμπεριφορές με στερεότυπα και πολιτιστικές συμβάσεις. Κεντρομόλες και φυγόκεντρες οι δυνάμεις, που καθορίζουν την αγαστή ισορροπία, και η αρμονία είναι το μεγάλο στοίχημα, που οι περισσότεροι χάνουν, μη αντιλαμβανόμενοι τους σύγχρονους όρους του παιχνιδιού. Σαν τον πλανήτη, που επαναστάτησε στην ακατανίκητη, πυρίμορφη έλξη του ήλιου και θεάται πλανεμένη τα μάκρη των γαλαξιών, ποθεί και η καρδιά να ανεξαρτητοποιηθεί από τα δεσμά της συνήθειας, να εκτοξευθεί στο  ατελεύτητο διάστημα του αυτοπροσδιορισμού, να αιωρηθεί ασυγκράτητη στο αναζωογονητικό κενό της ελευθερίας, να αναμοχλεύσει τις πιθανές εκδοχές

Πορεία νυχτερινή Στράτος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών Νύχτωσε πάλι και ταξιδεύω, ακολουθώντας την εμμονή μου. Μετρώ, ενώ τα δέντρα εκσφενδονίζονται, τα σκοτωμένα ζώα στο δρόμο, που ανασταίνονται και τρέχουν να αποδιώξουν τις ανελέητες ριπές των φώτων του αυτοκινήτου. Μαζεύουν τα τσακισμένα μέλη τους, και ξαναπεθαίνουν λίγο παρακάτω στην παραζάλη των ίσκιων και στα απειλητικά θροίσματα. Αλίαρτος, Αγία Ευθυμία, Αγρίνιο, Άρτα, Κέρκυρα, μια περιπέτεια ασχεδίαστη της νεότητας, μαζί σου, όπως τόσες άλλες, που περιγελά πια την άχρηστη εμπειρία, την αποκτηθείσα με τόσες ματαιώσεις και πείσμα και άρνηση. Κι εγώ ακόμα στη γη αυτή να επαναλαμβάνω με λύσσα τις διαδρομές, που κοντά σου έμαθα και να αναλογίζομαι, αν ο θάνατός σου σκηνοθετήθηκε, για να ισοσκελίσει το φως και την ύβρη των ανέμελων ονείρων σου. Κι έτσι λοιπόν κατόρθωσα να προσηλώνομαι, καθώς η καρδιά αναπλάθει τις λεπτομέρειές σου, μόνο στα απροσδόκητα εκκλησάκια στις άκριες των ξεχασμένων δρόμων, πίσω από τα δέντρα τα ακανόνι