Θεσσαλικός Κάμπος
Θεσσαλικός κάμπος
Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Βαρέθηκε ο ουρανός τα σκοτεινά τα ύψη και κατέβηκε βλοσυρός με τα σύννεφα και με τη σιγανή βροχή, με τη μελαγχολία τη δεσποτική και τον αέρα, να φιλήσει το θεσσαλικό τον κάμπο. Στη μικρή κωμόπολη οι άνθρωποι νωρίς μάζεψαν τις έγνοιες τους στα φωτισμένα σπίτια και οι δρόμοι έρημοι αντήχησαν τη σιωπή που κατευνάζει και τη μνήμη του αφανέρωτου διαβάτη. Γιατί, όσοι τα μάτια της ψυχής ξεκλείδωτα έχουν, ξέρουν πως σε κάθε μέρος δεν είναι οι κάτοικοι οι τωρινοί μόνο, που τη γη ζωντανεύουν, αλλά και όσοι κάποτε περπάτησαν εκεί, περαστικοί ή πια πεθαμένοι.
Κι έτσι στην ακινησία του τοπίου και στα θροϊσματα και στους τοίχους μπορεί κανείς να ζαλιστεί και να μεθύσει απ´τις φευγαλέες, ξαφνικές σκιές, τις φωνές τις σβησμένες που προσκαλούν ή προειδοποιούν και τους λεηλατημένους, ανήκεστους καημούς. Εκείνους, που παίδεψαν τις βασανισμένες καρδιές κι ανέστιοι σέρνονται μια στο χώμα, μια στο νυχτερινό κυκλάμινο και μια στον αναπάντεχο στεναγμό του βρέφους, που κοιμάται.
Στο μπαρ της επαρχιακής καφετέριας τα ποτά αντανακλούν το ημίφως και την πλήξη, παραπέμποντας σε ονομασίες νησιών τροπικών και σε ταξίδια που δεν πρόκειται να γίνουν. Ζωγραφιές σουρεαλιστικές ανταγωνίζονται τα ηχεία, η αταίριαστη μουσική δίνει ρυθμό στη μονοτονία και μια τεράστια οθόνη προβάλλει το αδιάφορο πρόγραμμα. Άντρες συζητούν, παίζουν με κινητά και καταπνίγουν τα βλέμματα, που απαιτητικά ή ντροπιασμένα ζητιανεύουν στις λιγοστές κοπέλες..
Κι εκεί ανάμεσά τους εσύ, σαν υποψία, που αθέλητα επαληθεύθηκε, σαν καθρέφτισμα άσπιλης εποχής και αντιφέγγισμα ουρανών ανεξίτηλων. Κυρά μου απροσδόκητη και βασανιστική των ξεχασμένων επαρχιών, που στη θλίψη μόνο και στα χρώματα μοιάζεις στην προσδοκία, που σε γέννησε. Ηδονή νεανική, που ξεστράτισε και με τις αντιφάσεις της ξεγέλασε το χρόνο. Εσύ γυναίκα, με τα μάτια τα δεητικά, που ξορκίζουν τη ματαίωση. Και με την ομορφιά την εξεγερτική, να εξελίσσεσαι σε κατάρα και πεπρωμένο και αυταπάτη. Εσύ ιδανική και αθέατη λαγνεία, που σε χωριά φθινοπωρινά και όνειρα δειλά, κάθε που ο ουρανός σκύβει να φιλήσει το υγρό χώμα, απρόσμενα κι ακατανίκητα εξευτελίζεις επανειλημμένα τις τρεμάμενες κι αδέξιες αντιστάσεις μου.
- Posted using BlogPress from my iPad
Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Βαρέθηκε ο ουρανός τα σκοτεινά τα ύψη και κατέβηκε βλοσυρός με τα σύννεφα και με τη σιγανή βροχή, με τη μελαγχολία τη δεσποτική και τον αέρα, να φιλήσει το θεσσαλικό τον κάμπο. Στη μικρή κωμόπολη οι άνθρωποι νωρίς μάζεψαν τις έγνοιες τους στα φωτισμένα σπίτια και οι δρόμοι έρημοι αντήχησαν τη σιωπή που κατευνάζει και τη μνήμη του αφανέρωτου διαβάτη. Γιατί, όσοι τα μάτια της ψυχής ξεκλείδωτα έχουν, ξέρουν πως σε κάθε μέρος δεν είναι οι κάτοικοι οι τωρινοί μόνο, που τη γη ζωντανεύουν, αλλά και όσοι κάποτε περπάτησαν εκεί, περαστικοί ή πια πεθαμένοι.
Κι έτσι στην ακινησία του τοπίου και στα θροϊσματα και στους τοίχους μπορεί κανείς να ζαλιστεί και να μεθύσει απ´τις φευγαλέες, ξαφνικές σκιές, τις φωνές τις σβησμένες που προσκαλούν ή προειδοποιούν και τους λεηλατημένους, ανήκεστους καημούς. Εκείνους, που παίδεψαν τις βασανισμένες καρδιές κι ανέστιοι σέρνονται μια στο χώμα, μια στο νυχτερινό κυκλάμινο και μια στον αναπάντεχο στεναγμό του βρέφους, που κοιμάται.
Στο μπαρ της επαρχιακής καφετέριας τα ποτά αντανακλούν το ημίφως και την πλήξη, παραπέμποντας σε ονομασίες νησιών τροπικών και σε ταξίδια που δεν πρόκειται να γίνουν. Ζωγραφιές σουρεαλιστικές ανταγωνίζονται τα ηχεία, η αταίριαστη μουσική δίνει ρυθμό στη μονοτονία και μια τεράστια οθόνη προβάλλει το αδιάφορο πρόγραμμα. Άντρες συζητούν, παίζουν με κινητά και καταπνίγουν τα βλέμματα, που απαιτητικά ή ντροπιασμένα ζητιανεύουν στις λιγοστές κοπέλες..
Κι εκεί ανάμεσά τους εσύ, σαν υποψία, που αθέλητα επαληθεύθηκε, σαν καθρέφτισμα άσπιλης εποχής και αντιφέγγισμα ουρανών ανεξίτηλων. Κυρά μου απροσδόκητη και βασανιστική των ξεχασμένων επαρχιών, που στη θλίψη μόνο και στα χρώματα μοιάζεις στην προσδοκία, που σε γέννησε. Ηδονή νεανική, που ξεστράτισε και με τις αντιφάσεις της ξεγέλασε το χρόνο. Εσύ γυναίκα, με τα μάτια τα δεητικά, που ξορκίζουν τη ματαίωση. Και με την ομορφιά την εξεγερτική, να εξελίσσεσαι σε κατάρα και πεπρωμένο και αυταπάτη. Εσύ ιδανική και αθέατη λαγνεία, που σε χωριά φθινοπωρινά και όνειρα δειλά, κάθε που ο ουρανός σκύβει να φιλήσει το υγρό χώμα, απρόσμενα κι ακατανίκητα εξευτελίζεις επανειλημμένα τις τρεμάμενες κι αδέξιες αντιστάσεις μου.
- Posted using BlogPress from my iPad
Σχόλια