Μακρινός Παράδεισος

 

Δεν ήταν μακρινός ο Παράδεισος..

Έμοιαζε με τη χθεσινή, χαμένη μας καθημερινότητα, 

και με τις ευχές των αγαπημένων, 

που αφήσαμε να τους κατασπαράξει ο χρόνος. 

Και η αμαρτία που πληρώσαμε δεν ήταν επειδή καταχραστήκαμε το απαγορευμένο ξύλο της ζωής ή της γνώσης

Παρά ήταν μια τόση δα ανοησία 

Γιατί δε νιώσαμε πως ο Παράδεισος είχε το δικό μας πρόσωπο 

Το τόσο κοντινό και το τόσο εφήμερο.

Στράτος Παπάνης