Απάταν Θεού

Δεν κατευνάζουν οι αιώνες τον αρχέγονο φόβο και οι πανάρχαιες πέτρες της Επιδαύρου τάφοι για τις γενιές που τις ακούμπησαν. 

Κι αν η Τέχνη με απαλές αισθήσεις εξωραΐζει το θάνατο, η ίδια απορία στοιχειώνει το θέατρο: 

Δολόμητιν δ᾽ ἀπάταν θεοῦ [μεσῳδ.]

τίς ἀνὴρ θνατὸς ἀλύξει; 

Τις ὁ κραιπνῷ ποδὶ πηδήματος εὐπετέος ἀνάσσων;

φιλόφρων γὰρ ‹ποτι›σαίνουσα τὸ πρῶτον παράγει

βροτὸν εἰς ἄρκυας Ἄτα, τόθεν οὐκ ἔστιν ὑπὲρ θνατὸν ἀλύξαντα φυγεῖν.

Από τη δολερή όμως απάτη του Θεού ποιος θνητός θε να ξεφύγει;  Ποιος που με πόδι γοργό εύκολο θα κάνει τέτοιο πήδημα ποτέ του; 

Γιατί πρόσχαρη στην αρχή, με χάδια, στα δίχτυα της παρασέρνει τον άνθρωπο η Άτη, απ´ όπου θνητός να ξεμπλέξει και να φύγει δεν μπορεί 

Αισχύλου Πέρσαι