Μοιάζει ο έρωτάς σου

Μοιάζει ο έρωτάς σου
Στράτος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών

Μοιάζει ο έρωτάς σου με κατάνυξη.
Σκυφτές γριές με πένθος ζωγραφισμένο στις ρυτίδες και στα ρούχα, σβήνουν, πριν καν προλάβουν να φέξουν τις λαμπάδες. Σε έρημους εσπερινούς στην παράξενη επαρχία, μέσα στο ημίφως, τον απόηχο, την απόκοσμη γαλήνη. Εξαυλωμενοι οι τόποι, ακίνητος ο χρόνος, ψυχές που δέονται. Σκιά η φωνή του ιερέα προυπαντά τη νύχτα, ξορκίζοντας τους δαίμονες, τις ενοχές και την απελπισία.  Άγιοι σε ξεπροβοδίζουν, θυμίζοντας,  πως όλα θα έχουν πια πεθάνει, αν από τύχη ή στη φυγή σου πάνω ξαναπεράσεις- τα κεριά, η εκκλησία, οι άνθρωποι που είδες. Σαν τα μάτια σου, ένα χειμωνιάτικο δειλινό, εικόνα γαλάζια, που ενώθηκε με τη θάλασσα και την αοριστία.
Μοιάζει ο έρωτάς σου με ποίημα σε σχολική γιορτή από τα περασμένα.
Ρούχα καλά, καμάρι, άγχος, επισημότητα και στίχοι αδιάφοροι, ρημαγμένοι. Στον ίδιο ρυθμό να διηγούνται εποποιίες μακρινές και ήρωες και θυσίες. Στους τοίχους μορφές της επανάστασης, μια ολοζώντανη Ελλάδα, πιο κει ο Μεγαλέξανδρος, γονείς περήφανοι, συμμαθητές και δάσκαλοι σαστισμένοι. Πρόσωπα αλλοτινά, που τόσο απροσδόκητα λίγνεψαν μες τη ζωή μου, αφού λάγνεψαν το λογισμό, τη μνήμη, την ύπαρξη μου.
Σαν και σένα, που χάθηκες, μα πάντα, θα καρτερώ την ποίηση την πρωτινή να φέρεις..