Ερωτικό

 

Ερωτικό

Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών

Τούτους τους τόπους τους πυρπολεί με τόση σωφροσύνη ο ήλιος το καλοκαίρι και είναι οι χειμώνες τους στοχαστικοί, έτσι που οι γενιές μας να είναι ζυμωμένες με έλεος και καταδίκη και αυταπάτη. Και γι αυτό εδώ μοιάζει με τους καρπούς της συλλογισμένης γης ο έρωτας, την ώρα που αναγεννιέται από την έλλειψη και την πασχαλιά και ανθίζει με τη μάχη και τους βοριάδες.

Και το χώμα, που ξεγλιστρά μέσα από τα δάχτυλα των μικρών παιδιών, ο αέρας, που παρασύρει το πέταγμα του χελιδονιού, διηγούνται απρόφερτες ιστορίες και πόθους, που είναι αδύνατο να αναπνεύσεις την Ελλάδα, χωρίς να κορεστείς από τη λαγνεία των αιώνων και να γητευτείς από τους αρχαίους ψιθύρους.

Γι' αυτό πιστέψαμε πως οι ερωτικοί λυγμοί σε αυτά τα σπιτάκια τα μικρά, τα γαντζωμένα στην Πίνδο και στις Κυκλάδες θα είναι απαλοί, καθώς τα φύλλα στα κλήματα την άνοιξη, καθώς το δέρμα των κοριτσιών πριν το στιγματίσει η ποθεινή ληρωδία, καθώς το λίκνισμα που κοιμίζει το ανήξερο βρέφος. Και ξεχάσαμε, μέσα στην τόση αρμονία, πως ο Παράδεισος πλάστηκε από αγάπη και αμαρτία και φθόνο και πως κατάρες προπατορικές μαίνονται, όποιον τον κατοικεί.

Χορτασμένα τα μάτια μας από τη ραψωδία της θάλασσας, καθώς δοκιμάζει τη γεύση των βράχων στις ακτές, κι από τη συγκαταβαση των γυναικών, που ανατέλλουν κάθε πρωί τη νέα υπόσχεση, νομίσαμε πως η ομορφιά συμφιλιώθηκε με την έπαρση και βρήκε καταφύγιο η ύβρις στη λησμοσύνη. Αναζητήσαμε τη λύτρωση στο αλλότριο και απωλέσαμε το μέτρο, που επιβάλλει ο ουρανός μας.

Κι έτσι ο έρωτας στη χώρα τούτη την απόκοσμη μοιάζει με τραγωδία και μοίρα και μέθη, μόλις το φιλί αφήσει το αποτύπωμά του στην ψυχή και η αγκαλιά λεηλατήσει τις αντιστάσεις. Και σαν πέσει κάτω ευφραίνει τη γη, εμποτίζει τις φλέβες και γίνεται η ανάμνηση και το κρασί και το πρόσχημα, που τον ανασταίνει