Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Η αδιέξοδη αναζήτηση του τέλειου Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου Αν η τελειότητα αποτελεί για σας ιδανικό, η κάθε πράξη ή σκέψη σας περιφρουρεί το μύθο της και συντελεί στην πολυπόθητη επίτευξή της, αναλογιστείτε μήπως πάσχετε από την επώδυνη διαταραχή της τελειοθηρίας. 1. Η τελειοθηρία ως ψυχαναγκασμός Επειδή ο εαυτός αντανακλάται στους άλλους, σε σημείο να είναι δύσκολα διακριτός ως μεμονωμένος, η εξάρτηση από την αποδοχή και τη συναίνεσή τους είναι σύμφυτη κοινωνική προϋπόθεση. Θεμιτή, μέχρι να αρχίσει να μετατρέπεται σε πείνα για αναγνώριση, ήπια, έως ότου να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ψυχαναγκασμού και καταπίεσης.  Οι τελειοθήρες του είδους αυτού τηρούν απαρέγκλιτους κανόνες και διαδικασίες. Υπακούουν σε ιεροτελεστίες, που οι ίδιοι ή το σύστημα έχει καθιερώσει, και γίνονται καλοί στο παιχνίδι των τύπων, της γραφειοκρατίας και των κατεστημένων. Η προσήλωσή τους στο καθήκον και στο δέον γενέσθαι, για τον προσεκτικό παρατηρητή, δεν είναι

Πρέπει, όσοι είστε δάσκαλοι σε οποιαδήποτε βαθμίδα, να διευκρινίσετε με τον εαυτό σας, εάν η τάση να φαίνεστε αγαπητοί και ανεκτικοί στους μαθητές, εκπορεύεται από γνήσια αποδοχή των επιταγών της μαθητοκεντρικής προσέγγισης ή απλώς πρόκειται για το φόβο της απόρριψης, την ανάγκη της αποδοχής ή, χειρότερα, από την αδυναμία σας να θέτετε όρια στο σχολείο και κατ´ επέκταση στις σχέσεις σας. Σε κάθε περίπτωση οι μαθητές προτιμούν και θυμούνται το δάσκαλο που υπήρξε αυστηρός, αλλά δίκαιος, παρά εκείνον, που οι προσωπικές του ανασφάλειες εκδηλώθηκαν μέσα στην τάξη, ακόμα κι αν αυτό συνέβη υπό την προσποιητή καινοτομία των σύγχρονων παιδαγωγικών μεθόδων. Και όλοι γνωρίζουν πως δεν μπορεί κανείς από τα μικρά παιδιά να κρυφτεί. Ακόμα και τώρα, που ουδείς δίνει σημασία στην προσωπικότητα του διδάσκοντος και όλοι αντιπροτείνουν το ρόλο του καθοδηγητή ή του ρυθμιστή αντί για τον τίτλο ευγενείας του διδάσκαλου, η ψυχική σας ισορροπία και οι γνώσεις είναι τα μόνα κριτήρια, που θα σας κάνουν καλούς ε

Το δώρο της μοναξιάς Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου   Η μοναξιά μπορεί να είναι λυτρωτική, όταν αποτελεί επιλογή, και κατάρα, όταν επιβάλλεται αναγκαστικά. Συνοδεύει ανθρώπους πρωτοπόρους σε κάθε δημιουργική σύλληψή και καταδιώκει τους απόκληρους θεατές των κοινωνικών επιτυχιών των άλλων. Καταζητείται από πολυάσχολους παντρεμένους με παιδιά, που θεοποιούν το ένα λεπτό απομόνωσης, και αφορίζεται από όσους ορίζουν τον εαυτό τους ως  επιτομή  των σχέσεών τους.. Οι ψυχολόγοι ξορκίζουν την κατάσταση αυτή με παιχνίδια ρόλων, ασκήσεις διεκδικητικότητας, ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και δραστηριότητες αποκρυπτογράφησης των λεκτικών και εξωλεκτικών ερεθισμάτων. Η μοναξιά, και ειδικά η παρατεταμένη, αντιμετωπίζεται ως νοσηρή παρέκκλιση σε έναν κόσμο, που προσμετρά την κοινωνική καταξίωση με το εύρος κι όχι το βάθος των δικτύων. Ως χαρακτηριστικό των αδύναμων και των μη ευέλικτων, που αδυνατούν να ακολουθήσουν τους φρενήρεις ρυθμούς και τις ανατροπές. Ω

Μερικοί μύθοι στην εκπαίδευση ενηλίκων Ευστράτιος Παπάνης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου Μύθος 1. Ο ενήλικας, που συμμετέχει σε εκπαιδευτικά προγράμματα, βρίσκεται εκεί γιατί ο ίδιος το επέλεξε. Ο ενήλικας γνωρίζει την καταλληλότερη στιγμή, κατά την οποία η μάθηση θα έχει για τον ίδιο τα πιο ευεργετικά αποτελέσματα. Πραγματικότητα: Πολλοί ενήλικες επιλέγουν  τη συμμετοχή σε εκπαιδευτικά προγράμματα όχι επειδή κινητοποιούνται από την ανάγκη για μάθηση ή γιατί ενθουσιάζονται από τα νέα γνωστικά αντικείμενα, αλλά θεωρώντας (πολλές φορές εσφαλμένα) πως έτσι θα διασφαλίσουν μόρια ή επαγγελματικά εφόδια, που θα τους χρησιμεύσουν στην αναζήτηση ή βελτίωση της εργασίας. Θύματα ενός αδηφάγου συστήματος, που απαξιώνει προσόντα ή πριμοδοτεί διαρκώς καινούρια, μπορούν να νιώσουν περισσότερο την απειλή της απέλασης από την επικαιροποιημένη ελίτ,  παρά την ατόφια ανάγκη για το καινοτόμο. Η εκπαίδευση ενηλίκων σπάνια μπορεί να αποσυνδεθεί από την αγορά εργασίας. Συνήθως ορίζεται από αυτήν, οριοθετείται από ετ

Η συμβουλευτική της προσωπικής αφήγησης Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου Η ζωή του ανθρώπου είναι μία αφήγηση, όμοια με αυτήν που οι πρόγονοί μας διηγούνταν στις σπηλιές μετά το κυνήγι και χάραζαν στα τοιχώματα, για να μείνει ανεξίτηλη στο χρόνο. Είναι οι μύθοι που αργότερα, καθώς εμπλουτίζονταν, ονομάστηκαν παράδοση, τέχνη, δημιουργία, πολιτισμός Τόσο έντονη είναι η ανάγκη να καταλείψουμε το απολίθωμα της ύπαρξής μας, που η ταυτότητα του εγώ ξεκινά ως πρόλογος μιας ιστορίας, που ψελλίζουν τα παιδιά ενώ παίζουν, την ώρα που συνομιλούν με τα άψυχα, προσωποποιώντας τα, καθώς ενσωματώνουν στο λόγο τα συναισθήματα, τις σκηνές και τις σχέσεις, που τους έκαναν εντύπωση. Η ενίσχυση έρχεται άμεσα από τους μεγαλύτερους, που προτρέπουν το παιδί να θυμηθεί γεγονότα από το χθες, να διευκρινήσει την ψυχική του κατάσταση, να εκφράσει τα θέλω του. Η ίδια η αγάπη είναι το παραμύθι της επέκτασης και αφομοίωσης του εαυτού στα άλλα πρόσωπα. Η