Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Κανένας μόχθος, προσωπικό επίτευγμα, θυσία ή άθλος, που έγινε στο παρελθόν, δεν μπορεί να εξαργυρώνεται εις το διηνεκές.  Και η επίκληση του κατορθώματος και του κόπου με στόμφο και έπαρση επ´ ουδενί δε δικαιολογεί την αναγωγή του σε υποχρεωτικό πρότυπο για τις επόμενες γενιές ή κεκτημένο αδιαμφισβήτητο. Σαν την επανάσταση του 21, που με τόσο αίμα ποτίστηκε, για να καταντήσει το έθνος μας υπόδουλο της φιλαυτίας μας.  Η ζωή είναι μάχη καθημερινή, δε χρωστά σε κανέναν, αν θέλει επικροτεί αν θέλει καταβαραθρώνει και τα επινίκια ή οι ήττες δεν δικαιολογούν, ούτε αδιάλειπτο καύχημα, ούτε την απελπισία ή την υποχρέωση..Στράτος Παπάνης

Ταραντέλα  Στράτος Παπάνης Η ζωή καθενός που έζησε είναι αφήγηση.  Ένα παραμύθι με αρχή, μέση και τέλος, με ιντερμέδια, με δράση και αγωνία. Με πλοκή και συγκρούσεις και έρωτα, με μάγισσες, με πόνο και διλήμματα και πάθη. Με επιβίωση και αναστοχασμούς, με λυρισμό και επικές μάχες.  Την διηγούνται απολιθώματα, μνημεία, τραγούδια, ζωγραφιές και λέξεις.  Τρυπά τα χώματα που πατήσατε και τις καρδιές, που κάνατε να σκιρτήσουν.  Λεηλατεί το συλλογικό ασυνείδητο και πορφυρώνει τις αυγές, που χωρίς εσάς θα ξημερώσουν. Προσωποποιεί τα άψυχα και νοηματοδοτεί σκοπούς και αιτίες. Ηθελημένα ή αθέλητα οι νότες σας στο μεγάλο δημιούργημα προστίθενται.  Και παράφωνες αν ακουστούνε, ο χρόνος εξημερώνει την απόκλιση και οι επόμενες γενιές κληρονομούν τη συμβολή σας. Κι όλων μαζί οι ιστορίες σας συνθέτουν τη μελωδία του πλανήτη, που εξακοντίζεται ανεξάληπτα στο σύμπαν.  Γιατί αμετάκλητα η κάθε πράξη σας αλλάζει το ντουνιά και το πεπρωμένο του, μορφοποιεί ξανά και ξανά τα...

Σελήνη του απογεύματος Στράτος Παπάνης Αποθρασύνθηκε απ´ το Νοέμβρη η σελήνη και φόρεσε την ηδυπάθειά της όλη και την προσποιητή αιδώ.  Και σαν κυρία πρόωρα στο ραντεβού φτασμένη, το απόγευμα τούτο το παγερό, πάνω από τις στέγες των ανθρώπων και τις μέριμνες, αμήχανα σεργιάνια ολομόναχη αρχινά.  Κι αλλάζει τάχα χρώμα στων περαστικών τους θαυμασμούς και παίρνει τη μορφή των πόθων καθενός που την κοιτά.. Ετερόφωτη, σαν τα ιδανικά, που κάποτε με θαμπώσαν. Υποκριτική, όπως οι έρωτες, που στην πρώτη οδύνη ξεψύχησαν.  Μα καθώς το βράδυ πέφτει και στο σκοτάδι η μνήμη της μέρας μαρμαρώνει, το φέγγος της ολοένα δυναμώνει και σε γητεύτρια μεταμορφώνεται το κορίτσι το ντροπαλό. Με ασημένια προσχήματα περιλούζει την κάθε ασυδοσία και το φως, που πυρπολεί, του ήλιου περιγελά. Γνωρίζοντας πως πάλι θα ενδώσω, όπως πάντα, σε κάθε ενοχή, που το προσωπείο τής αθωότητας φορά..