Διασυρμός

Ευστράτιος Παπάνης και Παναγιώτης Γιαβρίμης

Αρχή του χρόνου και η στήλη δεν επαρκεί, για να χωρέσει την υποκρισία, αλλά και την οργή.
«Έκλεισε το κολαστήριο της Μονής Λειμώνος με απόφαση του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης..» Της αλληλεγγύης, που σε έρευνα του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Παπάνης, Γιαβρίμης, Ρουμελιώτου, 2007), διεφάνη ότι είναι η χαμηλότερη από όλες της χώρες της Ευρώπης. Της αλληλεγγύης που εξιλεώνεται και εξαντλείται στην προσφορά ενός χρηματικού ποσού σε κάποιο τηλεμαραθώνιο του συρμού.
Του αθέατου κοινωνικού κεφαλαίου των πολιτών που εξεμάνη από τις αποκαλύψεις μιας εκπομπής που μπερδεύει τα UFO με την κοινωνική ευαισθησία.
Της κοινωνικής εμπιστοσύνης, που το 73,2% των κατοίκων αυτής της χώρας απώλεσε στο βωμό του ατομισμού. Της υγείας, που νομιμοποιεί τα φακελάκια και τα ακριβά απογευματινά ιατρεία. Της Κοινωνικής Αντίληψης του ευτελισμένου Κράτους Πρόνοιας, που δεν εγκρίνει θέσεις προσωπικού στα ανεπαρκή του Ιδρύματα, που κατασπαταλά τους εθνικούς πόρους σε αμφίβολους διαγωνισμούς, που άφησε την ψυχιατρική μεταρρύθμιση να μετατραπεί σε ψυχιατρική παρωδία..
«Πανελλήνιος διασυρμός για τη Λέσβο» έγραψαν οι εφημερίδες για τον ηγούμενο της Μονής σε μια κρίση ετεροχρονισμένης και τεχνητής αγανάκτησης.. Της Λέσβου που γερνά (η ηλικιακή πυραμίδα του πληθυσμού τείνει να γίνει αντίστροφη) και δεν διαθέτει μια σωστή μονάδα φροντίδας. Πρώτη του έτους και μια κοπέλα σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο χαροπάλεψε, εξαιτίας ενός χαλασμένου μηχανήματος υπερήχων. Πρώτη του έτους και η ζωή της έρμαιο και βορρά στα γρανάζια ενός συστήματος περίθαλψης που όζει με την ανοχή όλων.
Ο διασυρμός του Κράτους, που τόσο έχει εσωτερικευθεί στη συνείδηση όλων, ώστε να προκαλεί μόνο θυμηδία.
Όμως, αν δεν μας τρομάζει πια η όψη του τέρατος, είναι γιατί αρχίζουμε να του μοιάζουμε..
<< Πολλές φορές μας πιάνει απελπισία με τη ζωή που ζούμε, γιατί αισθανόμαστε ανίκανοι, ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για μας και ότι είμαστε ένα βάρος σ’ αυτή την κοινωνία! Μερικοί ηλικιωμένοι αυτοκτονούν, γιατί έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα και δεν αντέχουν άλλο μακριά τους και πιστεύουν πως με το θάνατο θα πάνε κοντά τους, άλλοι πάλι γιατί δεν αντέχουν τη σοβαρότητα της ασθένειάς τους, δηλαδή τους αφόρητους πόνους. Και θεωρούν το θάνατο ως λύτρωση και άλλοι πάλι, γιατί είχαν μια άσχημη ζωή και δε θέλουν να πεθάνουν σ’ ένα γηροκομείο, το θεωρούν σκλαβιά και δίνουν από μόνοι τους την ελευθερία στον εαυτό τους!>> (Απόσπασμα συνέντευξης από Έρευνα του Πανεπιστημίου Αιγαίου σε γηροκομεία της Αττικής, Παπάνης, 2006).
Ιδού ο διασυρμός της κοινωνίας των πολιτών.
Που γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τους βίους των ανδραπόδων της τηλεόρασης, αλλά υποκρίνεται πως αγνοεί ότι το 25% - 30% των ατόμων της τρίτης ηλικίας πάσχει από κατάθλιψη, εξαιτίας του κοινωνικού αποκλεισμού, που υφίσταται. Όποιος δεν παράγει ή είναι πάμπλουτος ή περιθωριοποιημένος..
Που δανείζεται για να κορέσει την ανάγκη της για κατανάλωση, αλλά κατά 91,8% αρνείται να γίνει δωρητής σώματος, ενώ σε ποσοστό 89,8% δεν εμπιστεύεται τους πολιτικούς και σε ποσοστό 37,5% ούτε καν τους γείτονές του.
Που σε ποσοστό 15,6% παραδέχεται ανοιχτά ότι έχει δωροδοκήσει κρατικούς λειτουργούς, αλλά κάθε πρωί ακούει εκστατικός τους τσαρλατάνους των ζωδίων και τους αλχημιστές της δημόσιας ζωής. Που ευαρεστείται από τον χορό των εκατομμυρίων σε κάθε μεταγραφική ποδοσφαιρική περίοδο, αλλά δεν διαθέτει πόρους για την ίδρυση νοσοκομείων.
Ηγούμενε, δεν μπορώ να κρίνω αν είσαι αθώος ή ένοχος.
Αυτό κάποτε ήταν έργο της δικαιοσύνης και τώρα μερικών –ευτυχώς όχι της πλειοψηφίας-δημίων δημοσιογραφίσκων, που εκπορνεύουν το λειτούργημά τους για κάποια νούμερα σε αμφιβόλου αξιοπιστίας μετρήσεις τηλεθέασης. Ξέρω όμως ότι οι αμαρτωλοί είναι αυτοί που πρώτοι θα βάλλουν το λίθο και οι κριτές που θα σε καταδικάσουν πολλοί. Οι ίδιοι που κάποτε θα εγκαταλείψουν τους γέροντες γονείς τους σε κάποιο υπο-χρηματοδοτούμενο οίκο ευγηρίας.