Ύποπτοι Φυγής
Γράφει ο Ευστράτιος Παπάνης
Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου
Επώδυνος βρόχος ο κόσμος και προχωρά μόνο με τη σύγκρουση, τον πόλεμο και την αντινομία. Ποτάμι βουερό και ανταριασμένο, που όλο να ενωθεί με τη θάλασσα λαχταρά κι όλο μια αμμουδιά βορβορώδης, λίγο πριν, ολάκερο το καταπίνει. Νωθρός ο άνθρωπος, δύσθυμος, κι η ψυχή του μες της σάρκας τις λιποταξίες και της καθημερινότητας την αποφορά αποζητά το βόλεμα, την ισοπεδωτική ευταξία και την ασφάλεια. Άθυρμα του χρόνου τα όνειρά του και ο ίδιος συνένοχος στη σκευωρία, που του προετοίμασε η ατολμία, ο κομπασμός και η αμετροέπεια. Ασήμαντος κατ' επιλογή και απέραντος δυνητικά λογαριάζει το πρόσκαιρο για αιώνιο, το κίβδηλο για αληθινό, το μάταιο για ουσιώδες και το ατελέσφορο για πανάκεια.
Κι εκεί που η ύβρις περισσέυει και η νέμεσις καραδοκεί να αποδώσει το δίκαιο και την τιμωρία, μέσα από τη μετριότητα, πλασμένη από πηλό κι ελπίδα, γεννιέται μια παράφορη προσωπικότητα να περισώσει την ύπαρξη, να επικυρώσει τον προαιώνιο σκοπό και να αφήσει ανεξάληπτα τα ίχνη της στις ατραπούς της πλάσης. Εξιλεώνει με τις επιλογές της τις ερινύες, ευτελίζει την έπαρση, οριοθετεί την αλήθεια, θεραπεύει το ανήκεστο και χρεώνεται τα σφάλματα των δημίων της. Βιώνει την πορεία της αντισυμβατικά, υποτιμά το καθιερωμένο και γεύεται χωρίς φόβο το άγνωστο. Σαγηνεύει, εξοργίζει, αντιστέκεται, τολμά, μεταλλάσσει και τελικά υποκύπτει, έχοντας όμως πριν εξευμενίσει την οδύνη.
Ο κόσμος δεν προχωρά με συλλογικότητες, με θεσμούς και διαδικασίες αποδεκτές και τυπικές. Καταρρέει από την αναγκαιότητα και επαναστατεί με οδηγούς όσους αψηφούν τις ριπές των υποταγμένων και των ημιμαθών. Τρέφεται με τη φαντασία και δηλητηριάζεται από τη λογική. Εφησυχάζει με τις δημοκρατικές οχλοκρατίες, τελματώνεται από τους ρακοσυλλέκτες των μέσων όρων και καρκινοβατεί εξαιτίας ουτιδανών, που εξαργυρώνουν τη μειονεξία τους, ως μεταπράτες της κοινής μοίρας, και μηρυκάζουν το κοινώς παραδεκτό και ωφέλιμο. Το κάλλος του κόσμου δεν θάλλει με τη συνήθεια, δεν κυοφορεί την αναγέννηση, αν δεν δεχτεί το λίπασμα της αμφισβήτησης και εξανεμίζεται από τους καπηλευτές του μέσου νου και τους γελωτοποιούς της κοινωνικής γαλήνης.
Όνειδος για τον άνθρωπο να παραχαράσσει την αλήθεια του, να αρνείται την ιστορικότητά του, να αθετεί το χρέος του, να εθελοτυφλεί μπρος τα κελεύσματα των ονείρων του. Μα μεγαλύτερη η αισχύνη όταν, καλυμμένος με την ασημαντότητα του, προσποιείται πως δεν διακρίνει το γνήσιο και το αυθεντικό. Όταν ναρκωμένος από τη θαλπωρή του ανωφελούς, του μετρίου, του ηδονικού και της αποπροσωποίησης επιτίθεται σε όσους διαφέρουν από αυτόν.
Και πόσο φτωχότερος ο κόσμος γίνεται, πώς, ως επαίτες, οι ζωές μας περιφέρονται αναζητώντας το δημιουργικό, το έξοχο και το αλλιώτικο, όταν οι παράφοροι άνθρωποι πεθαίνουν και δίνουν τη θέση τους στους αργυραμοιβούς των συνειδήσεων, στους εργατοπατέρες των διεκδικήσεών μας και στα μιάσματα των μύχιων προσδοκιών μας.
Καλή αντάμωση, Χριστόδουλε.
Όλοι μας εξάλλου είμαστε ύποπτοι φυγής.
Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου
Επώδυνος βρόχος ο κόσμος και προχωρά μόνο με τη σύγκρουση, τον πόλεμο και την αντινομία. Ποτάμι βουερό και ανταριασμένο, που όλο να ενωθεί με τη θάλασσα λαχταρά κι όλο μια αμμουδιά βορβορώδης, λίγο πριν, ολάκερο το καταπίνει. Νωθρός ο άνθρωπος, δύσθυμος, κι η ψυχή του μες της σάρκας τις λιποταξίες και της καθημερινότητας την αποφορά αποζητά το βόλεμα, την ισοπεδωτική ευταξία και την ασφάλεια. Άθυρμα του χρόνου τα όνειρά του και ο ίδιος συνένοχος στη σκευωρία, που του προετοίμασε η ατολμία, ο κομπασμός και η αμετροέπεια. Ασήμαντος κατ' επιλογή και απέραντος δυνητικά λογαριάζει το πρόσκαιρο για αιώνιο, το κίβδηλο για αληθινό, το μάταιο για ουσιώδες και το ατελέσφορο για πανάκεια.
Κι εκεί που η ύβρις περισσέυει και η νέμεσις καραδοκεί να αποδώσει το δίκαιο και την τιμωρία, μέσα από τη μετριότητα, πλασμένη από πηλό κι ελπίδα, γεννιέται μια παράφορη προσωπικότητα να περισώσει την ύπαρξη, να επικυρώσει τον προαιώνιο σκοπό και να αφήσει ανεξάληπτα τα ίχνη της στις ατραπούς της πλάσης. Εξιλεώνει με τις επιλογές της τις ερινύες, ευτελίζει την έπαρση, οριοθετεί την αλήθεια, θεραπεύει το ανήκεστο και χρεώνεται τα σφάλματα των δημίων της. Βιώνει την πορεία της αντισυμβατικά, υποτιμά το καθιερωμένο και γεύεται χωρίς φόβο το άγνωστο. Σαγηνεύει, εξοργίζει, αντιστέκεται, τολμά, μεταλλάσσει και τελικά υποκύπτει, έχοντας όμως πριν εξευμενίσει την οδύνη.
Ο κόσμος δεν προχωρά με συλλογικότητες, με θεσμούς και διαδικασίες αποδεκτές και τυπικές. Καταρρέει από την αναγκαιότητα και επαναστατεί με οδηγούς όσους αψηφούν τις ριπές των υποταγμένων και των ημιμαθών. Τρέφεται με τη φαντασία και δηλητηριάζεται από τη λογική. Εφησυχάζει με τις δημοκρατικές οχλοκρατίες, τελματώνεται από τους ρακοσυλλέκτες των μέσων όρων και καρκινοβατεί εξαιτίας ουτιδανών, που εξαργυρώνουν τη μειονεξία τους, ως μεταπράτες της κοινής μοίρας, και μηρυκάζουν το κοινώς παραδεκτό και ωφέλιμο. Το κάλλος του κόσμου δεν θάλλει με τη συνήθεια, δεν κυοφορεί την αναγέννηση, αν δεν δεχτεί το λίπασμα της αμφισβήτησης και εξανεμίζεται από τους καπηλευτές του μέσου νου και τους γελωτοποιούς της κοινωνικής γαλήνης.
Όνειδος για τον άνθρωπο να παραχαράσσει την αλήθεια του, να αρνείται την ιστορικότητά του, να αθετεί το χρέος του, να εθελοτυφλεί μπρος τα κελεύσματα των ονείρων του. Μα μεγαλύτερη η αισχύνη όταν, καλυμμένος με την ασημαντότητα του, προσποιείται πως δεν διακρίνει το γνήσιο και το αυθεντικό. Όταν ναρκωμένος από τη θαλπωρή του ανωφελούς, του μετρίου, του ηδονικού και της αποπροσωποίησης επιτίθεται σε όσους διαφέρουν από αυτόν.
Και πόσο φτωχότερος ο κόσμος γίνεται, πώς, ως επαίτες, οι ζωές μας περιφέρονται αναζητώντας το δημιουργικό, το έξοχο και το αλλιώτικο, όταν οι παράφοροι άνθρωποι πεθαίνουν και δίνουν τη θέση τους στους αργυραμοιβούς των συνειδήσεων, στους εργατοπατέρες των διεκδικήσεών μας και στα μιάσματα των μύχιων προσδοκιών μας.
Καλή αντάμωση, Χριστόδουλε.
Όλοι μας εξάλλου είμαστε ύποπτοι φυγής.
Σχόλια