Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Ευστράτιος Παπάνης * και Δρ Ιωάννης Λάμπρου *Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Η σημερινή μέρα ( 25 Απριλίου) είναι γνωστή ως Παγκόσμια Ημέρα Συνειδητοποίησης της Γονικής Αποξένωσης. Μια ημέρα, που αν και δεν είναι τόσο παγκόσμια, όσο υπονοεί η ονομασία της, καθώς μέχρι στιγμής είναι καθιερωμένη μόνο σε δώδεκα αμερικανικές πολιτείες και τις Βερμούδες, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι το συνηθέστατο πλέον και στη χώρα μας φαινόμενο των διαζυγίων, επηρεάζει ανεπανόρθωτα την παιδική ψυχή. Γιατί το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης συμβαίνει, όταν ο ένας από τους δύο γονείς στρέφει εναντίον του άλλου το παιδί ή τα παιδιά τους. Και αυτός ο γονιός είναι συνήθως η μητέρα, η οποία κατά κανόνα αναλαμβάνει την κηδεμονία. Η μητέρα λοιπόν σε περίπτωση διαζυγίου στρέφει κάποιες φορές τα παιδιά εναντίον του πατέρα, καταστρέφοντας τα ψυχολογικά.Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης δεν είναι ακόμη αναγνωρισμένο από τον Αμερικανικό Ψυχολογικό Σύλλογο και φυσικά δεν αναγνωρίζεται α

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου Αεροδρόμιο Μυτιλήνης. Λόγω καιρικών συνθηκών και μετά από αλλεπάλληλες αναβολές η μεσημβρινή πτήση ακυρώνεται. Ειδοποίηση την τελευταία στιγμή, εκνευρισμός, φωνές και πανικός. Οι πιο τυχεροί βρίσκουν θέση για το επόμενο δρομολόγιο. Κάποτε, μετά από αναμονή τριών και πλέον ωρών, έρχεται η πολυπόθητη ώρα του ελέγχου χειραποσκευών. Οι αστυνομικοί, οι επιφορτισμένοι με το επίπονο έργο, ανένδοτοι…ζηλωτές του χάους που επικρατεί στο καμάρι των αεροδρομίων, το αποικιοκρατικό ‘Ελ. Βενιζέλος’. Τα κεφτεδάκια δεν επιτρέπονται, το ίδιο ισχύει και για τις κουτσομούρες και για τα γιαπράκια. Κουτιά ανοίγονται και γονείς απηυδισμένοι, που δεν θα ταΐσουν με σπιτικό φαγητό τα παιδιά τους στην Αθήνα βρίζουν εναλλάξ μια τον Μπιν Λάντεν και μια τον Μπους για τα αποφασιστικά αντιτρομοκρατικά μέτρα, που εξαιτίας τους ελήφθησαν. Η ερώτηση επιτακτική: μήπως κουβαλάτε υγρά ή ρευστά άνω των 100 ml?. –Είναι έγκλημα, τολμούν να ρ

Δρ Ιωάννης Λάμπρου Κάθε σοβαρή προσέγγιση στα πολιτιστικά πράγματα και δη στην Ιστορία της Τέχνης, οφείλει να ξεκινάει από τους Αιγυπτίους. Αυτοί, λένε, ήταν οι πρώτοι μεγάλοι διδάξαντες. Σχεδόν από την 3η π.Χ. χιλιετία δημιούργησαν αγάλματα και τοιχογραφίες για να στολίσουν με αυτά τα νεκρικά τους μνημεία και να δοξάσουν τον θάνατο. Οι μεγάλες, ογκώδεις, άκαμπτες και αυστηρές μορφές τους ήταν για όλη την μακραίωνη ιστορία της Αιγύπτου, από το 3.000 π.Χ., ως την τελευταία ελληνικής καταγωγής βασίλισσά της Κλεοπάτρα, ίδιες και απαράλλαχτες: μεγάλες, ογκώδεις και άκαμπτες. Και αυτό ήταν απολύτως φυσιολογικό. Διακοσμούσαν τάφους. Η αλήθεια όμως είναι πως οι λέξεις «στολίζουν» ή «διακοσμούσαν» δεν ταιριάζει σε μια τέχνη που δεν έμελλε να την δει άλλος από την ψυχή του νεκρού. Τα έργα αυτά δεν ήταν φτιαγμένα για να προσφέρουν απόλαυση. Σκοπός τους ήταν να διατηρούν ες αεί την ζωή του νεκρού άρχοντα ή Φαραώ (Gombrich, 1994: 33), έστω κι αν αυτή δεν συνεχιζόταν παρά στον άλλο κόσμο. Και ερχόμ

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος καθηγητής τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου H έννοια του κοινωνικού κεφαλαίου είναι αλληλένδετη με το όραμα για κοινωνία των πολιτών, η οποία αναφέρεται σε όλους τους μη κυβερνητικούς θεσμούς που συμβάλλουν στη διακυβέρνηση. Το κοινωνικό κεφάλαιο των φοιτητών, υπό το πρίσμα αυτό, περιγράφει όλες τις κοινωνικές συσχετίσεις, από τις οποίες προκύπτει η κοινωνική ευθύνη του Πανεπιστημίου σε σχέση με την τοπική κοινωνία. Το κοινωνικό κεφάλαιο είναι κοινό χαρακτηριστικό κοινωνικών μορφωμάτων και θεσμών και εμπεριέχει έννοιες, όπως η αμοιβαιότητα, η συμμετοχικότητα, ο εθελοντισμός και η εμπιστοσύνη. Στοχεύει δε στο γενικό καλό και στην προαγωγή της κοινωνίας. Ο Ο.Ο.Σ.Α. αναφέρεται στα δίκτυα, τις κοινές πεποιθήσεις και την αλληλοκατανόηση, που διέπουν τη συνεργασία ανάμεσα σε ομάδες ή στα υποσυστήματα μιας κοινής ομάδας. Η ενίσχυση του κοινωνικού κεφαλαίου των φοιτητών συσχετίζεται άμεσα με τη συμμετοχή τους στα κοινά της Λέσβου: Όσο πιο ετερόκλητες