Αν ήμουν παιδί

Αν ήμουν παιδί

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου

Αν ήμουν παιδί, η πλάση, τόσο για χάρη μου θα λιγόστευε, που στο βαρύ συρτάρι με τους μαιάνδρους, τα ρούχα και τα ολογράμματα, ακέραια και ατόφια, θα δραπέτευε, για να την ξετυλίξω. Και της ευτυχίας προσκυνητές οι στιγμές οι ασήμαντες θα συναθροίζονταν- λάφυρα πρωτόφερτα- στη μνήμη μου ανεξάληπτα το πεπρωμένο να μου αποτυπώσουν. Ο χρόνος ο αλχημιστής, σύμμαχος τότε, συμπολεμιστής πιστός και γενναιόδωρος τις διορίες του θα εξακόντιζε στη θλίψη, στον καημό και στην οδύνη, να μη συνθλίψουν τη χαρά, την προσμονή, την ικεσία. Η πανδαισία της οικουμένης της αφανέρωτης το χαμόγελο της μητέρας μου θα ντυνότανε, στίγμα πριν γίνει αδυσώπητο κι αλύγιστο και θάνατος.

Κατοπτρική η θάλασσα, κι η κλίνη μου στο λίκνισμά της, θα απεικόνιζε του Θεού την επιδοκιμασία. Αν ήμουν παιδί, κάθε παιχνίδι μια λέξη απρόφερτη θα μου ψιθύριζε και ζώα του μύθου με πάθη ανθρώπινα στα όνειρά μου θα φωτοβολούσαν. Και τ´ αντικείμενα -θυμίαμα στην ορμή- το σχήμα, το χρώμα, το άγγιγμα, τις μελωδίες τους για χάρη μου θα κρυφοτραγουδούσαν.

Αν ήμουν παιδί, στις τολμηρές πορείες μου εξάντες άγγελοι θα συνοδοιπορούσαν. Το σύμπαν θα διαστελλότανε σε κάθε μου κίνηση και το αιώνιο θα μεθούσε στο αβέβαιο βήμα. Και ξωτικά αόρατα και άυλα, ίχνη ψηφιδωτά και στέρεα στο χώμα των ταξιδιών μου θα σμιλεύανε, την επιστροφή την ανέφελη και την υπήνεμη να μου εγγυηθούνε.

Αν ήμουν παιδί, οι ίσκιοι στο ταβάνι και οι φόβοι μου, στο φως του καντηλιού χορεύοντας, την παραμυθία στην αγκαλιά του ύπνου και του νανουρίσματος θα δέονταν και θα εκλιπαρούσαν. Και τα νοήματα, κληροδοτήματα αφτιασίδωτα, αγνά, αληθινά και καθαγιασμένα. Αν ήμουν παιδί, τα πρόσωπα των προσφιλών σφραγίδες της λατρείας και της αγάπης τα αντίθετα, εφιάλτης, που ήξερα πως γρήγορα θα περάσει.

Αν ήμουν παιδί, τους παραστάτες της ζωής μου θα ξανάβλεπα, τα ακριβά τα σαγαπώ, τα σπάνια, που λησμόνησα ή ντράπηκα να πω, να τους ομολογήσω.

Αν ήμουν παιδί, σ' ανθρώπους επηρμένους, δοκησίσοφους δε θα καταδεχόμουν να μιλήσω, σαν τώρα, που η μωρία και η φαυλότητα μ'έσπρωξε στο ταπεινό και το ελάχιστο τη σοφία να ξανααναζητήσω.