Αιώνες Ακροπόλεις

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, Πρόεδρος Ακαδημίας των Πολιτών

Αιώνιες Ακροπόλεις



Δύσκολη περίοδος ο Δεκαπενταύγουστος για όσους έχουν εμμονή με την εργασία..Το Δημόσιο, τα μαγαζιά και τα αντανακλαστικά υπολειτουργούν, οι περισσότεροι ματαιώνονται από τις προσδοκίες τους για χαλάρωση ή μελαγχολούν στην επιστροφή..μα πάντα υπάρχουν κι αυτοί, που μένουν πίσω..
Χρόνια τους παρατηρώ τον Αύγουστο στην Αθήνα..
Τύποι φθαρμένοι από το σύστημα, τις  επιλογές τους, από τις συγκυρίες, κάποιοι αποκλίνοντες, άλλοι εριστικοί, φευγάτοι, μερικοί που επέλεξαν ενσυνείδητα τη μοναξιά ή επιλέγησαν από αυτήν, πένητες και αναχωρητές, εγκαταλελειμμένοι και περαστικοί, όλοι θαμώνες μιας πόλης, που φυλλορροεί, που προδίδεται, για να επανέλθει σαν επαναλαμβανόμενος χρησμός μιας Πυθίας περιπλανώμενης και απαξιωμένης μες την ερημιά των δρόμων. Απέραντοι δρόμοι δίχως διαβάτες και κτίρια υπεροπτικά χωρίς τις φωνές της ζωής, άνθρωποι που υπομένουν τους καύσωνες του χρόνου κι όλα μια οδυνηρή και αμετάκλητη υπενθύμιση της φθοράς και της καρτερίας για αναγέννηση.
Αγαπώ την Αθήνα τον Αύγουστο, εγώ ο γεννημένος σε νησί, όσο μισώ τα αλλοτριωμένα και κίβδηλα και αργυρώνητα τοπία το καλοκαίρι. Κι αγαπώ όλους αυτούς που μένουν πίσω, σαν τα παιδιά που κλαίνε στους γονείς που προπορεύονται, γιατί κουβαλούν ιστορίες ζωής και εμπειρίες πολύτιμες, που σαν κοσμήματα λάμπουν κάτω από τις ανέμελες θερινές ενδυμασίες.
Αλήθεια, αν κάποιος μπορούσε να συλλέξει, σαν τον ώριμο καρπό αυτά τα σκόρπια βιώματα, αν έσκυβε στις οδούς της πόλης να δρέψει τα πάθη, τον πόνο, τις ελπίδες, το φόβο και τη συγκατάβαση κι αν όλο αυτό γινόταν κρασί γλυκόπιοτο και καλοκαιρινό να μεθά τους πεινασμένους για Παιδεία και Πολιτισμό, πόσες πιο υπέροχες και αιώνιες Ακροπόλεις δεν θα υπήρχαν στην Αθήνα μας. Λουσμένες στο φως των ψυχών, που πέρασαν και θα υπάρξουν, λαξευμένες σε σταθμούς του μετρό και στα καταγώγια από γλύπτες και μύστες του ανθρώπινου θαύματος

Σχόλια

Ο χρήστης Ηλίας Τσαμουργκέλης είπε…
Οράματα ανθρώπου ποτισμένου με τα νερά της Λέρνης. Ανθρώπου ο οποίος αναζητά απεγνωσμένα ν αφήσει σημάδι σε πέτρα ξέσπρασπρη. Δηλαδή ανθρώπου επαναστάτη. Ποιος λοιπόν είμαι εγώ που θα τον κακοκαρδήσω και θα μείνω πίσω αφήνοντας τον μονάχο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Διαγνωστικά Εργαλεία Για Εκπαιδευτικούς

Η χρήση του Facebook στην Ελλάδα