Η εικόνα σου
Η εικόνα σου
Στράτος Παπάνης
Θυμάμαι τον πατέρα να με σηκώνει για να σε φιλήσω.
Κι αργότερα στις μύτες των ποδιών ψηλώνοντας, να σε φτάσω πάσχιζα. Μόνος, χωρίς τη βοήθεια των μεγάλων, να ακουμπήσω τ´ακρόχειλα στο περίγραμμά σου. Τα χέρια μου γαντζωμένα τρυγούσαν το βασιλικό, το τριαντάφυλλο και τη συμπόνια. Τα μάτια σου δέονταν την παράκλησή μου και τόσο γλυκιά μου φαινόσουν, που ποτέ δεν μπόρεσ
Στράτος Παπάνης
Θυμάμαι τον πατέρα να με σηκώνει για να σε φιλήσω.
Κι αργότερα στις μύτες των ποδιών ψηλώνοντας, να σε φτάσω πάσχιζα. Μόνος, χωρίς τη βοήθεια των μεγάλων, να ακουμπήσω τ´ακρόχειλα στο περίγραμμά σου. Τα χέρια μου γαντζωμένα τρυγούσαν το βασιλικό, το τριαντάφυλλο και τη συμπόνια. Τα μάτια σου δέονταν την παράκλησή μου και τόσο γλυκιά μου φαινόσουν, που ποτέ δεν μπόρεσ
α να σου ψελλίσω παρά ´σ αγαπώ´.
Με τις ιστορίες της ζωής σου καθόριζα τις στιγμές μου, το καλοκαίρι, την άνοιξη, το χειμώνα, το φθινόπωρο, τις διακοπές, το σχολείο, την εναλλαγή. Και χωρίς να το καταλάβω με τις μεταβολές των καιρών ανεξίτηλα συνδέθηκες. Κι έγινες σύντροφος στην απόγνωση, στη θλίψη, στο μεγαλείο και στην ταπείνωση.
Σε ονειρεύτηκα πολλές φορές. Ντυνόσουν ήχους, χρώματα, πρόσωπα, μουσικές, μνήμες. Έγινες μητέρα στη θέση όλων των μανάδων, πατρίδα που πάντα πυρωνε το νου, φίλη στις ξένες πολιτείες, απαντοχή στην απελπισία, έπαινος στην καταφρόνια, αχτίδα στο θανατερό σκοτάδι. Εκεί που οι άνθρωποι, η γνώση, η επιστήμη, η καρδιά λιγοψυχούσαν στεκόσουν, παραστάτης ανυπέρβλητος. Κι όταν οι νεκροί μου πάλευαν με τη λήθη, γινόσουν το άσβεστο καντήλι που έφεγγε τη συνέχειά τους.
Κι έτσι έμαθα να σου μιλάω. Να σου διηγούμαι τους βοριάδες των παθών μου και να μου δωρίζεις τις νηνεμίες της γαλήνης σου. Τα δάκρυά σου να κατακαίνε τις αμφιβολίες και το χαμόγελό σου να διαλύει τις παγωνιές και τις προδοσίες.
Κι έτσι έμαθα να ικετεύω για την μεγαλοσύνη σου. Σε αεροπλάνα την ώρα της δίνης, σε πέλαγα, που στροβιλίζονταν να καταπιούν τα πλοία, σε ιατρεία, την ώρα που ανακοίνωναν την φριχτή ετυμηγορία.
Κι έτσι μου δίδαξες να σε ψάχνω σε κάθε άνθρωπο. Στο φονιά, στον ερημίτη, στο γέρο και στον εξόριστο. Στα μάτια των παιδιών τα δεητικά και στην καταισχύνη την αμετάκλητη. Στην ψυχρότητα των αλαζόνων και στις παραμυθίες τις απρόσμενες. Στα κίνητρα και στις συμπεριφορές, στην απαίτηση, στην επίδειξη, στην εξάντληση και στην ανάνηψη.
Και τώρα, που ο χρόνος διεκδικεί όσους αγάπησα και μένα, αφήνω την κόρη μου τα πόδια ψηλώνοντας μόνη της να σε φτάσει. Χωρίς βοήθεια με σκαλοπάτι μοναδικό την αθωότητα και την αλήθεια.
Αυτήν, που γέννησες Παναγία μου και που στη ζωή μου την υπόλοιπη θα αναζητώ.
Με τις ιστορίες της ζωής σου καθόριζα τις στιγμές μου, το καλοκαίρι, την άνοιξη, το χειμώνα, το φθινόπωρο, τις διακοπές, το σχολείο, την εναλλαγή. Και χωρίς να το καταλάβω με τις μεταβολές των καιρών ανεξίτηλα συνδέθηκες. Κι έγινες σύντροφος στην απόγνωση, στη θλίψη, στο μεγαλείο και στην ταπείνωση.
Σε ονειρεύτηκα πολλές φορές. Ντυνόσουν ήχους, χρώματα, πρόσωπα, μουσικές, μνήμες. Έγινες μητέρα στη θέση όλων των μανάδων, πατρίδα που πάντα πυρωνε το νου, φίλη στις ξένες πολιτείες, απαντοχή στην απελπισία, έπαινος στην καταφρόνια, αχτίδα στο θανατερό σκοτάδι. Εκεί που οι άνθρωποι, η γνώση, η επιστήμη, η καρδιά λιγοψυχούσαν στεκόσουν, παραστάτης ανυπέρβλητος. Κι όταν οι νεκροί μου πάλευαν με τη λήθη, γινόσουν το άσβεστο καντήλι που έφεγγε τη συνέχειά τους.
Κι έτσι έμαθα να σου μιλάω. Να σου διηγούμαι τους βοριάδες των παθών μου και να μου δωρίζεις τις νηνεμίες της γαλήνης σου. Τα δάκρυά σου να κατακαίνε τις αμφιβολίες και το χαμόγελό σου να διαλύει τις παγωνιές και τις προδοσίες.
Κι έτσι έμαθα να ικετεύω για την μεγαλοσύνη σου. Σε αεροπλάνα την ώρα της δίνης, σε πέλαγα, που στροβιλίζονταν να καταπιούν τα πλοία, σε ιατρεία, την ώρα που ανακοίνωναν την φριχτή ετυμηγορία.
Κι έτσι μου δίδαξες να σε ψάχνω σε κάθε άνθρωπο. Στο φονιά, στον ερημίτη, στο γέρο και στον εξόριστο. Στα μάτια των παιδιών τα δεητικά και στην καταισχύνη την αμετάκλητη. Στην ψυχρότητα των αλαζόνων και στις παραμυθίες τις απρόσμενες. Στα κίνητρα και στις συμπεριφορές, στην απαίτηση, στην επίδειξη, στην εξάντληση και στην ανάνηψη.
Και τώρα, που ο χρόνος διεκδικεί όσους αγάπησα και μένα, αφήνω την κόρη μου τα πόδια ψηλώνοντας μόνη της να σε φτάσει. Χωρίς βοήθεια με σκαλοπάτι μοναδικό την αθωότητα και την αλήθεια.
Αυτήν, που γέννησες Παναγία μου και που στη ζωή μου την υπόλοιπη θα αναζητώ.
Σχόλια