Μοιάζουν οι πρώτες αγάπες μου
Μοιάζουν οι πρώτες αγάπες μου
Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, Πρόεδρος Ακαδημίας των Πολιτών
Μοιάζουν οι πρώτες αγάπες μου με παιδικά παιχνίδια.
Απρόσμενα και ξεχασμένα κρύβονται σε μακρινά συρτάρια, σε σκονισμένες μνήμες καρτερούν, παρατημένα και άφωνα σε σπίτια, που πια δεν κατοικούνται.
Και ξαφνικά το καλοκαίρι, απ´του μεσημεριού τις ακίνητες ώρες θολωμένος, κα
θώς η πλήξη αιωρείται με τη σκόνη, τον καπνό, τα οράματα, την αναστολή και λαμπυρίζει η φθορά στου ήλιου τις κάθετες, ξεστρατημένες ακτίνες, τινάζεις τη ραστώνη από τα ρούχα σου και σπεύδεις, με σθένος ειρωνικό κι αναπάντεχο, να αναστήσεις το τρίξιμο, που δόνησε το απόκρυφο ντουλάπι.
Κι έτσι όπως ξεχύνεται το παρελθόν, η οσμή, τα έντομα, η θύμηση και ο χρόνος, κι οι αισθήσεις θωπεύουν την παιδική ηχώ, τη μουσική προσώπων που έχουν λείψει, τ´ αγγίζεις, τα μυρίζεις τα περιεργάζεσαι κι εκπυρσοκροτεί ο νους και η εύνοια και η νοσταλγία.
Και τότε, πια ενδίδοντας καταλαβαίνεις, αλήθεια πώς δεν το είχες τόσο καιρό νιώσει, πως όσα με πάθος αγάπησες σε δένουν με την παρακμή, το θάνατο, το τέλος. Σαν την μετανοημένη ακτίνα του μεσημεριού, που πάει πίσω απ´ τη στέγη πια να δύσει, παίρνοντας μαζί της τη σκόνη, τον καπνό, τα οράματα και την ελπίδα όλη.
Μοιάζουν οι πρώτες αγάπες μου με το παιδικό το κλάμα.
Γοερό, θρηνητικό κι ανήμερο καλεί σε εξέγερση και με διαμάντια πλημμυρίζει ανυποψίαστα τα ματάκια. Μα γρήγορα ο καημός θα ξεχαστεί, και θα εξατμιστεί σε μιας αγκαλιάς πονετικής το χάδι.
Όπως εκείνη η θαλπωρή μιας γυναικείας λίμνης, υπομονετικής, αφοσιωμένης κι ακούραστης, που με γαλήνη πάντα αντίβαρο, θα νανουρίζει συγκαταβατικά των πρώτων ερώτων τις παθιασμένες δίνες.
Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, Πρόεδρος Ακαδημίας των Πολιτών
Μοιάζουν οι πρώτες αγάπες μου με παιδικά παιχνίδια.
Απρόσμενα και ξεχασμένα κρύβονται σε μακρινά συρτάρια, σε σκονισμένες μνήμες καρτερούν, παρατημένα και άφωνα σε σπίτια, που πια δεν κατοικούνται.
Και ξαφνικά το καλοκαίρι, απ´του μεσημεριού τις ακίνητες ώρες θολωμένος, κα
θώς η πλήξη αιωρείται με τη σκόνη, τον καπνό, τα οράματα, την αναστολή και λαμπυρίζει η φθορά στου ήλιου τις κάθετες, ξεστρατημένες ακτίνες, τινάζεις τη ραστώνη από τα ρούχα σου και σπεύδεις, με σθένος ειρωνικό κι αναπάντεχο, να αναστήσεις το τρίξιμο, που δόνησε το απόκρυφο ντουλάπι.
Κι έτσι όπως ξεχύνεται το παρελθόν, η οσμή, τα έντομα, η θύμηση και ο χρόνος, κι οι αισθήσεις θωπεύουν την παιδική ηχώ, τη μουσική προσώπων που έχουν λείψει, τ´ αγγίζεις, τα μυρίζεις τα περιεργάζεσαι κι εκπυρσοκροτεί ο νους και η εύνοια και η νοσταλγία.
Και τότε, πια ενδίδοντας καταλαβαίνεις, αλήθεια πώς δεν το είχες τόσο καιρό νιώσει, πως όσα με πάθος αγάπησες σε δένουν με την παρακμή, το θάνατο, το τέλος. Σαν την μετανοημένη ακτίνα του μεσημεριού, που πάει πίσω απ´ τη στέγη πια να δύσει, παίρνοντας μαζί της τη σκόνη, τον καπνό, τα οράματα και την ελπίδα όλη.
Μοιάζουν οι πρώτες αγάπες μου με το παιδικό το κλάμα.
Γοερό, θρηνητικό κι ανήμερο καλεί σε εξέγερση και με διαμάντια πλημμυρίζει ανυποψίαστα τα ματάκια. Μα γρήγορα ο καημός θα ξεχαστεί, και θα εξατμιστεί σε μιας αγκαλιάς πονετικής το χάδι.
Όπως εκείνη η θαλπωρή μιας γυναικείας λίμνης, υπομονετικής, αφοσιωμένης κι ακούραστης, που με γαλήνη πάντα αντίβαρο, θα νανουρίζει συγκαταβατικά των πρώτων ερώτων τις παθιασμένες δίνες.
Σχόλια