Η θλίψη της εξουσίας

Η θλίψη της εξουσίας
Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών

Εξετάστε με βλέμμα εναργές το δημόσιο βίο και σύντομα με δέος θα διαπιστώσετε πως κίβδηλες είναι οι θεωρίες, που από πράξεις και έργα και παραδείγματα δεν συνοδεύονται. Ο λόγος έχει την ιδιότητα να συγχέει το πραγματικό με το ιδεατό, το άτοπο με το λογικό, το επαχθές με το ποθητό. Στη γλώσσα όλα συνδέονται, δικαιολογούνται, υποστηρίζονται. Όμως είναι η δρά

ση, που καταξιώνει και επικυρώνει, όσα στο νου με περισσή ευκολία συναγελάζονται. Και το βάθος των στερήσεων ή των θυσιών η δοκιμασία, που καταδεικνύει την αξία των προθέσεων. 
Αν μάλιστα η ματιά σας διακορεύσει το επίπλαστο, όχι με λιγότερη φρίκη θα συμπεράνετε, πως πίσω από την κάθε φαυλότητα, η ανεπάρκεια και η ανασφάλεια κρύβονται, συγκεκαλυμμένες με το μανδύα του συνωμοτικού, του απωθημένου και του απροσδιόριστου. Κάθε τάση για εξουσία καταμαρτυρεί σεξουαλική διαστρέβλωση, βροντοφωνάζει τους επαίνους της μητέρας, που δεν ειπώθηκαν, διατρανώνει τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, που δεν κερδήθηκε με σεβασμό, ευδιάκριτα όρια, υπευθυνότητα και αγάπη. Μια μορφή διαστροφής το πάθος για άσκηση συστηματικής επιρροής στους ανθρώπους, που κατευνάζει την οργή ενός παιδιού, που δεν αξιώθηκε της νηνεμίας και της θωπείας, που του έπρεπε. 
Κι έτσι κινήματα ολόκληρα τις ρίζες τους αναζητούν σε μια ερωτική ματαίωση, στη μανία για επίδειξη και στην αποτρόπαια ναρκισσιστική επιβεβαίωση, πλαισιωμένα εκ των υστέρων με ρακένδυτες ιδεολογίες και λέξεις βαρύγδουπες και ασθμαίνουσες.
Η ιστορία, που γράφεται από τους ηγέτες και όχι από τον απλό άνθρωπο είναι μια αφήγηση πόνου, θανάτου και κοινωνικού εξανδραποδισμού.
Ψάξτε, λοιπόν, τα πεπραγμένα και την προσωπικότητα, όχι μόνο των πολιτικών, αλλά όλων εκείνων των μικρο-τυράννων της καθημερινότητας, καθηγητών, ιερέων, προέδρων, πανεπιστημιακών, διευθυντών και σταδιακά θα εξυφάνετε το σουρεαλιστικό σκηνικό διαπλεκομένων ερωτικών παθών, παραλογισμού, ενστίκτων καθηλωμένων, που ανανήφουν και ενδυναμώνονται από τη διεγερτική έξαψη μιας εξουσίας μάταιης, εφήμερης και τοξικής. Δείτε κάποιον πέρα από το μέτρο να φανατίζεται με ιδεολογίες, όσο ουμανιστικές κι αν είναι, και θα έχετε μπροστά σας έναν ανώμαλο, που ονομάτισε τις ανάγκες του ιδανικά. 
Γιατί η κοινωνική αλληλεγγύη, η αγάπη και η αρετή δεν είναι ιαχή, αλλά μια σιωπηλή και μοναχική πορεία προς την αυτοπραγμάτωση. Και το αίτημα για αμεσότερη δημοκρατία, για την ιστορία των πολιτών, πιο επίκαιρο από ποτέ.