ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΑΓΆΠΗΣ
Ξέσπασμα αγάπης
Στράτος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο ανυπόφορη γίνεται η σκέψη της ανθρώπινης δυστυχίας και ολοένα πιο επώδυνα τα συναισθήματα ανημποριάς, που τη συνοδεύουν. Εισχωρεί παντού, από τις χαραμάδες της αδιαφορίας, σαν μυρωδιά αποφοράς, σαν σήψη, που μιαίνει τις ελπίδες, κολλά στο δέρμα και αδρανοποιεί τις αντιστάσεις. Τρέφεται από την άγνοια, την αλαζονεί
Στράτος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο ανυπόφορη γίνεται η σκέψη της ανθρώπινης δυστυχίας και ολοένα πιο επώδυνα τα συναισθήματα ανημποριάς, που τη συνοδεύουν. Εισχωρεί παντού, από τις χαραμάδες της αδιαφορίας, σαν μυρωδιά αποφοράς, σαν σήψη, που μιαίνει τις ελπίδες, κολλά στο δέρμα και αδρανοποιεί τις αντιστάσεις. Τρέφεται από την άγνοια, την αλαζονεί
α, την έπαρση, τη δειλία, την ανασφάλεια και το φόβο. Μας περικυκλώνει αθόρυβα ή εκκωφαντικά, απειλώντας να πλήξει τις σταθερές, να καταπνίξει όσα αγαπήσαμε και να ακυρώσει τους μόχθους και τα δάκρυα των γενεών.
Συλλογική μιζέρια και κατάθλιψη, περιχαρακωμένοι ηγήτορες, απόντες πνευματικοί, επίορκοι λαοπλάνοι και ένα σύστημα που αναπαράγει πεισματικά, όσα στοιχεία το οδηγούν στην εκμηδένισή του. Η υπέρβαση γίνεται συνώνυμη πια με την αναγκαιότητα.
Κανένα από τα ανθρώπινα έργα, ούτε η ποίηση, ούτε η τεχνολογία, ούτε η τέχνη δεν έχουν κάποια αξία μπροστά σε ένα παιδί, που υποφέρει, και χίλιες Τζοκόντες ωχριούν στο χαμόγελο μιας μητέρας, που πρόσφερε παραμυθία στα βάσανά του.
Παραφωνία η γνώση, που δεν κατευθύνεται στην άρση της αδικίας και γελωτοποιός ο επιστήμονας, που δεν αντέχει την αρετή.
Ξέσπασμα αγάπης είναι το αντίδοτο, μια παραζάλη αλληλεγγύης και επανάσταση ήσυχη σαν χιόνι απρόσμενο, που βάφει όμως λευκό και γαληνεύει το πιο δύστροπο τοπίο. Περισσότερο ως έκπληξη θα φανεί, που θα μαλακώσει την οργή και θα πραύνει την καχυποψία. Σαν τον άρρωστο, που ξυπνά ένα πρωί και ο πυρετός έχει κοπάσει, γιατί το ταπεινό βότανι και ο λόγος και η άδολη φροντίδα είναι ιάματα της ψυχής απροσμάχητα.
Ξεσηκωμός της καθημερινότητας, και μια ελάχιστη αλλαγή στη συνήθεια, στο αποδεκτό, στο τεκμηριωμένο, που θα διαβρώσει την φαυλότητα και θα επικυρώσει τη δυνατότητα της θέλησης να αναγεννά το ετοιμοθάνατο.
Η ιστορία ποτέ δεν γράφτηκε από ηγέτες εμπνευσμένους και στρατηλάτες σκληροτράχηλους, αλλά από ανθρώπους οικείους και διπλανούς, που επέλεξαν με τον πόλεμο ή την αγάπη να καταστραφούν ή να ευημερήσουν. Αλλά που τελικά δεν επέτρεψαν στις περιστάσεις να καθορίσουν τις μοίρες τους.
Συλλογική μιζέρια και κατάθλιψη, περιχαρακωμένοι ηγήτορες, απόντες πνευματικοί, επίορκοι λαοπλάνοι και ένα σύστημα που αναπαράγει πεισματικά, όσα στοιχεία το οδηγούν στην εκμηδένισή του. Η υπέρβαση γίνεται συνώνυμη πια με την αναγκαιότητα.
Κανένα από τα ανθρώπινα έργα, ούτε η ποίηση, ούτε η τεχνολογία, ούτε η τέχνη δεν έχουν κάποια αξία μπροστά σε ένα παιδί, που υποφέρει, και χίλιες Τζοκόντες ωχριούν στο χαμόγελο μιας μητέρας, που πρόσφερε παραμυθία στα βάσανά του.
Παραφωνία η γνώση, που δεν κατευθύνεται στην άρση της αδικίας και γελωτοποιός ο επιστήμονας, που δεν αντέχει την αρετή.
Ξέσπασμα αγάπης είναι το αντίδοτο, μια παραζάλη αλληλεγγύης και επανάσταση ήσυχη σαν χιόνι απρόσμενο, που βάφει όμως λευκό και γαληνεύει το πιο δύστροπο τοπίο. Περισσότερο ως έκπληξη θα φανεί, που θα μαλακώσει την οργή και θα πραύνει την καχυποψία. Σαν τον άρρωστο, που ξυπνά ένα πρωί και ο πυρετός έχει κοπάσει, γιατί το ταπεινό βότανι και ο λόγος και η άδολη φροντίδα είναι ιάματα της ψυχής απροσμάχητα.
Ξεσηκωμός της καθημερινότητας, και μια ελάχιστη αλλαγή στη συνήθεια, στο αποδεκτό, στο τεκμηριωμένο, που θα διαβρώσει την φαυλότητα και θα επικυρώσει τη δυνατότητα της θέλησης να αναγεννά το ετοιμοθάνατο.
Η ιστορία ποτέ δεν γράφτηκε από ηγέτες εμπνευσμένους και στρατηλάτες σκληροτράχηλους, αλλά από ανθρώπους οικείους και διπλανούς, που επέλεξαν με τον πόλεμο ή την αγάπη να καταστραφούν ή να ευημερήσουν. Αλλά που τελικά δεν επέτρεψαν στις περιστάσεις να καθορίσουν τις μοίρες τους.
Σχόλια