Απομάγευση

Απομάγευση
Στράτος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών.

Πήρα τον ίλιγγο της ανάσας της, την ανατριχίλα από το δέρμα της, τη μετάληψη των χειλιών της και τη μνήμη του στήθους της και τα ξόδεψα στους καταρράκτες στη Νάουσα, σπονδή σε θεότητες που καραδοκούσαν στον γκρεμό, στην ιστορία και στο ποτάμι. Χείμαρροι οι γραμμές των μαλλιών της οδήγησαν πριν λίγο το τρεμάμενο χάδι στη λαίλαπα του κορμιού της.
Γιατί κάθε φορά που γεννιέται ο έρωτας ή ανασταίνεται μέσα από τις παλιές στάχτες και την απελπισία, φθονεροί οι καιροί προαποφασίζουν τους τρόπους του τέλους του και προσκαλούν αθόρυβα τις ερινύες να σημαδέψουν το ανέστιο φιλί, που ιχνηλατεί αβέβαιο και φοβισμένο. Κι εκείνες ορίζουν, βλοσυρές, το τίμημα της μετάνοιας και στιγματίζουν τις αναλαμπές του αιώνιου, που πάντα αναζωπυρώνεται στη ματιά της γυναίκας, που ποθεί και αφήνεται.
Εξάγνισα με θυμάρι την έξαψη και με χιόνι ήσυχο την ηδονή της και έλουσα με αμαρτία, με δέος και υπόσχεση τις λέξεις που πρόφερε, ενώ με αποχαιρετούσε.
Θυμιζε αυτή η πρώτη αγκαλιά τα φώτα μιας όχθης αντίπερα, στις λίμνες του χρόνου, ασάλευτης, παντοτινής και παρούσας, που ξαφνικά πλησίασε κι απομαγεύτηκε, έτσι καθώς απρόσμενα κατακτήθηκε κι ενέδωσε και φανερώθηκε.
Απροσβλητος πια από την ελπίδα, νόθευσα την απόλαυσή της με οδύνη, έπαρση και ματαίωση και συνέθεσα τη νεκρική ωδή της λήθης της.