Αγάπη
Στράτος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Σκληρή διαδικασία η αγάπη..Νεράκι ζωντανό, που μολεύεται και φθίνει.
Οικοδομείται και εξελίσσεται με την επικοινωνία, δεν είναι αυτονόητη, παρά τις αγαθές προθέσεις. Αν καλύπτει τις ανάγκες την αποδοχή, την κοινωνικότητα, την ασφάλεια σε εξάρτηση μετατρέπεται , σε φιλαυτία, σε έπαρση.
Μαθαίνεται η αγάπη, δε χαρίζεται. Και συμπορεύεται με την πράξη, τη διακινδύνευση, την υπέρβαση. Ξεκινά βιολογικά και μετατρέπεται σε πνεύμα, σε ψυχή σε βίωμα. Τη διδάσκουν τα παιδιά και τη διαλαλεί η ομορφιά, η αρμονία, η ποίηση.
Αγαπά τους επαναστάτες, γιατί κι εκείνη άναρχη είναι και στηλιτεύει τις ήσυχες, επαναπαυμένες συνειδήσεις.
Χάνεται μέσα στην κοινωνία..Γιατί οι άνθρωποι συναγελάζονται με αυτούς που τους μοιάζουν. Κι έτσι γίνεται αγάπη προς τον όμοιο. Αγάπα όχι τους πλησίον σου, αλλά εκείνους που είναι διαφορετικοί. Επειδή στο βάθος τα κίνητρα όλων μας είναι τα ίδια. Οι συμπεριφορές αλλάζουν και αυτές μόνο παρατηρούμε. Και τότε η αγάπη περιχαρακώνεται.
Δύσκολο να την ξεχωρίσεις. Στα πετρώματα της καρδιάς κρύβεται. Και πολλοί με την αγάπη προς τον αδύναμο, προβάλλουν και στέργουν τον εαυτό τους σε αδυναμία.
Την επιζητεί ο καθένας μας και τη φυλάει μες τα απόκρυφα, κι όσο την κλείνεις εντός, τόσο αυτή ξοδεύεται και εξατμίζεται και φεύγει. Θέλει ελευθερία η αγάπη για να μοιραστεί και να δυναμώσει.
Οι νόμοι, οι θεσμοί, οι κανόνες την αντιμάχονται. Επειδή τη φθονούν, γνωρίζοντας πως όπου εμφανίζεται, οι ίδιοι γίνονται περιττοί, ανούσιοι και λίγοι.
Είναι στιγμές που ξυπνάς, ανοίγεις το παράθυρο και αντί για αγέρας σου χαρίζεται η πνοή της αγάπης. Και χαίρεσαι με τους ανθρώπους και τις αντινομίες τους και αγαπάς τα ελαττώματα, τις μικρότητες, τα πάθη. Τους αγαπάς γιατί ζουν, ερωτεύονται, πεθαίνουν. Κι άλλοτε πονάς κι άλλοτε γελάς, γιατί η αγάπη μπορεί να προκαλεί τα αντίθετα.
Και κάποτε καταλαβαίνεις πως η αγάπη δε μαθαίνεται, δε διδάσκεται, δεν είναι του κόσμου τούτου.
Αγάπη έλεγαν τη φωτιά του Προμηθέα και όχι γνώση. Και αγάπη είναι η μόνη κληρονομιά του Θεού, που διαμορφώνει το σύμπαν. Ο σταυρός που όλοι θα κουβαλήσουμε, επειδή ζούμε χάριν δωρεάς και πριν πεθάνουμε, θα την επιστρέψουμε ακέραια.
Αγάπη είναι το τετέλεσται του Χριστού και η πρώτη αναπνοή του βρέφους στο μάγουλο της μητέρας.
Κι όταν παραμονή των Φώτων κάποιοι που δε μεγάλωσαν περιμένουν ακόμα να ανοίξουν οι ουρανοί με καθάρια καρδιά κι όχι με τα μάτια θα αντικρύσουν το ανυπέρβλητο και άφθορο φως της.
Σκληρή διαδικασία η αγάπη..Νεράκι ζωντανό, που μολεύεται και φθίνει.
Οικοδομείται και εξελίσσεται με την επικοινωνία, δεν είναι αυτονόητη, παρά τις αγαθές προθέσεις. Αν καλύπτει τις ανάγκες την αποδοχή, την κοινωνικότητα, την ασφάλεια σε εξάρτηση μετατρέπεται , σε φιλαυτία, σε έπαρση.
Μαθαίνεται η αγάπη, δε χαρίζεται. Και συμπορεύεται με την πράξη, τη διακινδύνευση, την υπέρβαση. Ξεκινά βιολογικά και μετατρέπεται σε πνεύμα, σε ψυχή σε βίωμα. Τη διδάσκουν τα παιδιά και τη διαλαλεί η ομορφιά, η αρμονία, η ποίηση.
Αγαπά τους επαναστάτες, γιατί κι εκείνη άναρχη είναι και στηλιτεύει τις ήσυχες, επαναπαυμένες συνειδήσεις.
Χάνεται μέσα στην κοινωνία..Γιατί οι άνθρωποι συναγελάζονται με αυτούς που τους μοιάζουν. Κι έτσι γίνεται αγάπη προς τον όμοιο. Αγάπα όχι τους πλησίον σου, αλλά εκείνους που είναι διαφορετικοί. Επειδή στο βάθος τα κίνητρα όλων μας είναι τα ίδια. Οι συμπεριφορές αλλάζουν και αυτές μόνο παρατηρούμε. Και τότε η αγάπη περιχαρακώνεται.
Δύσκολο να την ξεχωρίσεις. Στα πετρώματα της καρδιάς κρύβεται. Και πολλοί με την αγάπη προς τον αδύναμο, προβάλλουν και στέργουν τον εαυτό τους σε αδυναμία.
Την επιζητεί ο καθένας μας και τη φυλάει μες τα απόκρυφα, κι όσο την κλείνεις εντός, τόσο αυτή ξοδεύεται και εξατμίζεται και φεύγει. Θέλει ελευθερία η αγάπη για να μοιραστεί και να δυναμώσει.
Οι νόμοι, οι θεσμοί, οι κανόνες την αντιμάχονται. Επειδή τη φθονούν, γνωρίζοντας πως όπου εμφανίζεται, οι ίδιοι γίνονται περιττοί, ανούσιοι και λίγοι.
Είναι στιγμές που ξυπνάς, ανοίγεις το παράθυρο και αντί για αγέρας σου χαρίζεται η πνοή της αγάπης. Και χαίρεσαι με τους ανθρώπους και τις αντινομίες τους και αγαπάς τα ελαττώματα, τις μικρότητες, τα πάθη. Τους αγαπάς γιατί ζουν, ερωτεύονται, πεθαίνουν. Κι άλλοτε πονάς κι άλλοτε γελάς, γιατί η αγάπη μπορεί να προκαλεί τα αντίθετα.
Και κάποτε καταλαβαίνεις πως η αγάπη δε μαθαίνεται, δε διδάσκεται, δεν είναι του κόσμου τούτου.
Αγάπη έλεγαν τη φωτιά του Προμηθέα και όχι γνώση. Και αγάπη είναι η μόνη κληρονομιά του Θεού, που διαμορφώνει το σύμπαν. Ο σταυρός που όλοι θα κουβαλήσουμε, επειδή ζούμε χάριν δωρεάς και πριν πεθάνουμε, θα την επιστρέψουμε ακέραια.
Αγάπη είναι το τετέλεσται του Χριστού και η πρώτη αναπνοή του βρέφους στο μάγουλο της μητέρας.
Κι όταν παραμονή των Φώτων κάποιοι που δε μεγάλωσαν περιμένουν ακόμα να ανοίξουν οι ουρανοί με καθάρια καρδιά κι όχι με τα μάτια θα αντικρύσουν το ανυπέρβλητο και άφθορο φως της.
Σχόλια