ΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΉΔΕΣ ΤΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ

Οι νταβατζήδες των επαρχιών
Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών

Κι ενώ άπαντες ασχολούνται με τον κατήφορο της πατρίδας και αναζητούν λύσεις άμεσες και δραστικές, δύσκολα κανείς μπορεί να διακρίνει πως το σύνολο δεν είναι ένα απλό άθροισμα λεπτομερειών, αλλά η χαοτική παράθεση των σχέσεων των μερών, που καθιστά την ιμερτή λύση ακόμα πιο απροσπέλαστη.
Πραγματικά, σε κάθε τοπική κοινωνία αναπαράγονται πολύ πιο φανερά οι τοξικές αντιλήψεις, αλληλεπιδράσεις και νομές εξουσίας, που οδήγησαν την Ελλάδα στην εκπόρνευση, οι οποίες όμως αποσιωπούνται με τρόπο υποκριτικό και αφελή.
Ακόμη θυμάμαι το δήμαρχο, που προσφωνώντας στην εναρκτήρια ομιλία της Ακαδημίας, δήλωσε πως στην περιοχή του δεν υφίστανται παθογένειες και φαινόμενα παρακμής. Μέχρι το τέλος, οι περισσότεροι στο ακροατήριο τον διέψευσαν, μιλώντας για την ανεργία, που ταλανίζει τον τόπο, τα ναρκωτικά και τους γνωστούς-άγνωστους εμπόρους, τη βία κατά των γυναικών, τους συμβατικούς γάμους, την κατάθλιψη, τα χαρτοπαίγνια και την πορνεία. Η όμορφη επαρχία σκεπάζει με τη σαγήνη της τη σήψη και την παρακμή και φορά βαριά αρώματα, για να αντέξει την αποφορά της καθομολογούμενης, αλλά κρυφής πραγματικότητας.
Οι νταβατζήδες των επαρχιών είναι άνθρωποι καθημερινοί, απτοί, συγγενείς, γείτονες. Όλοι τους γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν τολμά να τους καθαιρέσει.  Εξάλλου ποιο το νόημα της αποπομπής, αφού θα αντικατασταθούν αμέσως από νέα γενιά παραπτωματιών και ζιζανίων, ανθεκτικότερης στα κοινωνικά αντισώματα και εκπαιδευμένης σε περιπλοκότερους τρόπους διαφυγής.
Δημοσιογράφοι, πρώην αποτυχημένοι, αγράμματοι, λαικιστές, παιδόφιλοι, υπάλληλοι εφοριών, δικηγόροι, καθηγητές, τσιράκια πολιτικών, ιερείς, ιδιοκτήτες καφετεριών και νυχτερινών κέντρων, αστυνομικοί, γενικές συνελεύσεις τμημάτων και πρυτανείες, ο καθείς που δημιουργεί τη δική του τυραννία και την επιβάλλει αρχικά στην οικογένειά του και αργότερα σε όσους προσκυνήσουν. Πώς να ευδοκιμήσει η Δημοκρατία τη στιγμή που κανείς δεν αναθρέφεται δημοκρατικά, κι ενώ ο φόβος, ο φθόνος και η υστεροβουλία καθορίζουν τις σχέσεις.
Όλοι ασχολούνται με όλους, όλοι σχετίζονται με τα πάντα, αλλά τολμούν να εναντιωθούν στη βαρβαρότητα μόνο αφού θυσιαστούν τα πρώτα εξιλαστήρια θύματα. Αλλιώς επικρατεί η απέραντη σιωπή και η μοναξιά, σα μια ομίχλη, που προφυλάσσει το ανεκπαίδευτο μάτι από τη θέα της φαυλότητας και τη σκοτεινιά της ανομίας. Σε ένα κράτος, που οι θεσμοί δεν προστατεύουν ή το κάνουν επιλεκτικά, γιατί να εμπιστευθεί κάποιος το ασαφές δίκαιο και τους πομφολυγισμούς των δασκάλων.
Ευτυχώς, υπάρχει το διαδίκτυο, που εκτονώνει το πάθος, που διαχέει τη σεξουαλικότητα και δημιουργεί στρατιές εξαρτημένων, στερημένων και αηδιασμένων, που αναζητούν διέξοδο. Γιατί ταυτόχρονα, αν και άκοσμα, ανοίγει παράθυρα στην ανθρωπότητα και άθελά του φωτίζει το έρεβος του μη μπλέκεσαι, δεν είναι δική σου δουλειά και δε θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα. Και τελικά εξανεμίζει σταδιακά την αιτία όλων των δεινών και του σκοταδισμού: τη μικρότητα του τοπικού, που υπερισχύει του οικουμενικού.
Εμπρός, λοιπόν, ραγιάδες, σκύψτε κι άλλο, σκύψτε βαθιά, όχι μόνο στην τρόικα, αλλά και στις χούντες, που επιτρέψατε να εγκαθιδρυθούν μέσα στα σπίτια σας και στις συνένοχες καρδιές σας. Υποκλιθείτε με σεβασμό στους νταβατζήδες των χωριών και στους δικτατορίσκους της ημιμάθειας.