Με αφορμή μια αυτοκτονία
Με αφορμή μια αυτοκτονία
Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Συναντώ ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν σε πολύ σκληρότερες ιστορικές περιόδους, οι οποίοι αδυνατούν σήμερα να εξασφαλίσουν τα βασικά για την επιβίωση. Το ίδιο και νέους, που χάνουν τα υποστηρικτικά δίκτυα των γονιών και μόνο οι φενάκες της ηλικίας τους αποτρέπουν την κατάθλιψη.
Η φτώχεια είχε ενσκήψει πολλές φορές κατά το παρελθόν και η εμπειρία έχει αποδείξει πως αντιμετωπίζεται με αλληλεγγύη, συλλογικότητα και κοινό όραμα.
Υπάρχει, όμως κάτι πέρα από όλα αυτά, που διαφοροποιεί την τωρινή κατάσταση: Το κράτος, αφού απέτυχε να διασφαλίσει το ελάχιστο της πρόνοιας, που δικαιολογεί την ύπαρξή του, έχει στραφεί με όλες του τις δυνάμεις εναντίον της καθημερινότητας των πολιτών.
Παραβιάζοντας όλα τα συνταγματικά κεκτημένα και ακυρώνοντας τους αγώνες και τις αιματοχυσίες δεκαετιών, εξαπολύει τους διεφθαρμένους μηχανισμούς, που διαθέτει, κατά της ίδιας της ζωής των ανθρώπων, που κατοικούν στην επικράτειά του. Το ίδιο αναπαράγεται, διαιωνίζει την παρακμή, μια ύδρα λερναία που κατασπαράσσει κάθε αισιοδοξία.
Καθημερινές αυτοκτονίες, ξεριζωμός των νέων, δουλοπρέπεια, ανασφάλεια, ρητορική του πεζοδρομίου, νόμοι πιο άδικοι από την παρανομία, τιμητές και ανδράποδα σκηνοθετούν το θέατρο του παραλόγου, που έχει ξαφνιάσει και τους πλέον επαναστατικούς της θεωρίας και της πράξης.
Καταλάβετε πως αυτό το κράτος που θεωρεί τον πολίτη ένοχο a priori, που στο όνομα μιας δήθεν κάθαρσης και ανοικοδόμησης οργανώνει ανθρωποθυσίες και παιδομαζώματα είναι μια νέα κατοχή, μια Τουρκοκρατία, που επικυρώνει κάθε μορφή αντίστασης.
Το κράτος που ξεπουλά την εθνική κυριαρχία, τις αξίες, τους θεσμούς και στέλνει τα παιδιά του για χαλβέτ σε κάθε γερμανό σακάτη υπουργό είναι κράτος εχθρός.
Μέχρι σήμερα λέγαμε πως ο αντίπαλος είναι αόρατος και άρα πιο επικίνδυνος.
Τώρα τον ξέρουμε. Ας αντισταθούμε πια με κάθε τρόπο.
Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Συναντώ ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν σε πολύ σκληρότερες ιστορικές περιόδους, οι οποίοι αδυνατούν σήμερα να εξασφαλίσουν τα βασικά για την επιβίωση. Το ίδιο και νέους, που χάνουν τα υποστηρικτικά δίκτυα των γονιών και μόνο οι φενάκες της ηλικίας τους αποτρέπουν την κατάθλιψη.
Η φτώχεια είχε ενσκήψει πολλές φορές κατά το παρελθόν και η εμπειρία έχει αποδείξει πως αντιμετωπίζεται με αλληλεγγύη, συλλογικότητα και κοινό όραμα.
Υπάρχει, όμως κάτι πέρα από όλα αυτά, που διαφοροποιεί την τωρινή κατάσταση: Το κράτος, αφού απέτυχε να διασφαλίσει το ελάχιστο της πρόνοιας, που δικαιολογεί την ύπαρξή του, έχει στραφεί με όλες του τις δυνάμεις εναντίον της καθημερινότητας των πολιτών.
Παραβιάζοντας όλα τα συνταγματικά κεκτημένα και ακυρώνοντας τους αγώνες και τις αιματοχυσίες δεκαετιών, εξαπολύει τους διεφθαρμένους μηχανισμούς, που διαθέτει, κατά της ίδιας της ζωής των ανθρώπων, που κατοικούν στην επικράτειά του. Το ίδιο αναπαράγεται, διαιωνίζει την παρακμή, μια ύδρα λερναία που κατασπαράσσει κάθε αισιοδοξία.
Καθημερινές αυτοκτονίες, ξεριζωμός των νέων, δουλοπρέπεια, ανασφάλεια, ρητορική του πεζοδρομίου, νόμοι πιο άδικοι από την παρανομία, τιμητές και ανδράποδα σκηνοθετούν το θέατρο του παραλόγου, που έχει ξαφνιάσει και τους πλέον επαναστατικούς της θεωρίας και της πράξης.
Καταλάβετε πως αυτό το κράτος που θεωρεί τον πολίτη ένοχο a priori, που στο όνομα μιας δήθεν κάθαρσης και ανοικοδόμησης οργανώνει ανθρωποθυσίες και παιδομαζώματα είναι μια νέα κατοχή, μια Τουρκοκρατία, που επικυρώνει κάθε μορφή αντίστασης.
Το κράτος που ξεπουλά την εθνική κυριαρχία, τις αξίες, τους θεσμούς και στέλνει τα παιδιά του για χαλβέτ σε κάθε γερμανό σακάτη υπουργό είναι κράτος εχθρός.
Μέχρι σήμερα λέγαμε πως ο αντίπαλος είναι αόρατος και άρα πιο επικίνδυνος.
Τώρα τον ξέρουμε. Ας αντισταθούμε πια με κάθε τρόπο.
Σχόλια