Η ηχώ, που όλα τα επιστρέφει

Η ηχώ, που όλα τα επιστρέφει
Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών

Στη Λήδα μου..

Γκρίζα η λιμνοθάλασσα κι ο ήλιος χλωμός. Τα σπιτάκια με τις ρίζες στο νερό λικνίζονταν στο κατοπτρικό δείλι. Δεν θα ήσουν τριών χρονών. Πόσα λίγα από όλα αυτά τα σπουδαία και σημαδιακά θα θυμάσαι.
Κι όταν θα έχω φύγει, θα κουβαλάς τις εικόνες και τα λόγια, εκεί που η ψυχή ανταμώνει τα φρόνιμα και τα ξεμυαλίζει με το αιώνιο και τα χρωματίζει με το αψήφιστο και φουντώνει ο νους και αμέρωτος πια και δραπέτης απαρνείται τις σταθερές του.
Και τότε, όπως τώρα, στο στερνό αναστεναγμό της δύσης, με το Μεσολόγγι για μοτίβο, και τη γαλήνη τη μεταφυσική να λούζει τις εκφράσεις σου, ίσως να γεννηθούν μέσα σου εκείνα, που οριστικά θα ξεχωρίσουν τα ακριβά από τα ανούσια.
Και γω θα κρατώ φυλαχτό την αγνότητα, για να την καταθέσω στα πόδια του Πλάστη και θα του πω: Να, αξίζει να είσαι άνθρωπος για αυτή μόνο τη στιγμή, που ένα παιδάκι μού έμαθε πώς να Σε ψηλαφίζω και μου φανέρωσε τα ακρογιάλια, που παφλάζουν οι καημοί Σου.
Κι αν είμαι χώμα, η αποκάλυψη ετούτη, τόσο θα μοσχομυρίσει μια άνοιξη, που χίλια άνθη θα μαρτυρούν πως κάποτε την είχαμε  ζήσει μαζί.
Είχες πρώτη φορά ακούσει τον αντίλαλο να γυρνά το γέλιο σου. Και τόσο παράξενο σου είχε φανεί, όπως οι ατίθασοι γλάροι, που διεκδικούσαν το παγωτό σου. Και καθώς έψαξες να βρεις της φωνής σου την επανάληψη και οι φθόγγοι σου πεισμωμένοι τον περιπαικτικό τον φταίχτη αναζητούσαν, με τα μάτια σκληρά σαν έβενο, με ρώτησες τι είναι αυτό.
Η ηχώ σού είχα πει, που όλα τα επιστρέφει. Κι όταν η καρδιά σου τόσο ασύνορη θα γίνει, που την οικουμένη ολάκερη θα περικλείει και την οδύνη, θα έρχεσαι εδώ, στη λιμνοθάλασσα τούτη την ασάλευτη, κι ό,τι πόθησες και για πάντα έχασες, πίσω θα ξαναπαίρνεις.