ΑΠΟΡΙΑ

Απορία
Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών

Οι άνθρωποι του πνεύματος σε κάθε ιστορική περίοδο συνήθιζαν να δίνουν το στίγμα τους και να στρατεύουν την τέχνη τους στον κοινό αγώνα. Σχεδόν πάντοτε αποτελούσαν πηγή έμπνευσης, επαναστατικής φλόγας, αντίστασης. Οι σημερινοί, εάν υπάρχουν, υπνώττουν τον πιο ανεξέγερτο και ένοχο ύπνο των αιώνων, μη τολμώντας να ψελλίσουν την πασίγνωστη παραδοχή: Πως ένα κράτος, που δεν μπορεί να διασφαλίσει την παιδεία, την υγεία, την ιδιοκτησία, την ποιότητα ζωής, την εργασία, την ασφάλεια, την ασφάλιση και δεν ενσωματώνει αποτελεσματικά τις ευπαθείς ομάδες, αλλά αντίθετα στηρίζει την επιβίωσή του στην εξαθλίωση των πολιτών, δεν είναι εγγύηση σταθερότητας και συνοχής, αλλά απλώς ένας νταβατζής απροκάλυπτος, ένας εχθρός των λαού και βιαστής της συμφωνίας, που εκφράζεται με το Σύνταγμα.
Αλλά αλήθεια πού ακριβώς βρίσκονται αυτοί οι περιβόητοι πνευματικοί άνθρωποι. Σίγουρα όχι στα Πανεπιστήμια, όπου εδώ και δεκαετίες η φαυλότητα, ο ραγιαδισμός, οι μικροεξουσίες, οι σατράπηδες των αμφιθεάτρων μιαίνουν τις καρδιές των φοιτητών, που είτε μπαίνουν στο κλίμα των αυλικών, για να το διαιωνίσουν, είτε αποσύρονται εντελώς από κάθε μη κομματική προσπάθεια αλλαγής.
Σίγουρα όχι στις τάξεις των δημοσιογράφων, που αναλώθηκαν στην προβολή, συνηγόρησαν με τους δυνάστες και σιώπησαν στα συμφέροντα της εξουσίας, άσχετα αν τώρα εμφανίζονται ως τιμητές της. Βλέπετε, όταν η πηγή του μηνύματος δεν είναι η ίδια ενάρετη, μολύνει και το περιεχόμενό του ή, με απλά λόγια, δεν πείθει παρά μόνον τους αφελείς.
Οι πνευματικοί άνθρωποι στην Ελλάδα άρχισαν να αφανίζονται τη δεκαετία του ´80, όταν ο λαϊκισμός, η ψευτοκουλτούρα, ο νεοπλουτισμός εισήλασαν βρυχώμενοι, για να προσηλυτίσουν στις απαξίες τους και τον τελευταίο αντιστασιακό. Η εκθρόνιση συνεχίστηκε αμείωτη και τα επόμενα χρόνια με μεθοδολογία προπαγανδιστική και ευφυέστατη. Το παραδοσιακό μετονομάστηκε σε αναχρονιστικό, σκοταδισμός κλήθηκε η επιμονή στο κλασικό, συντηρητισμός αναγορεύτηκε η ταυτότητα του Έλληνα, ως ακρότητα καταδικάστηκε η καινοτομία. Κάθε ανάχωμα λογικής ισοπεδώθηκε ή τιμωρήθηκε σε αφάνεια και σιωπή.
Οι πνευματικοί άνθρωποι, όσοι απέμειναν, βρίσκονται σε προχωρημένο γήρας και οι φυσικές τους δυνάμεις δεν αρκούν. Εξάλλου, είχαν μάθει να αντιμετωπίζουν τον τύραννο κατά μέτωπο. Κι αυτός από τότε κρύφτηκε στις καρδιές μας και τις εξουδετέρωσε. Οι δυνητικά πνευματικοί υπέκυψαν στην πανδημία της πολιτιστικής χολέρας, που σάρωσε τον τόπο και στη σήψη έγιναν σκουλήκια, που την απομυζούν
Μην τους περιμένετε. Αυτόκλητοι, μικροπρεπείς και εφήμεροι προβλήθηκαν ως πνευματικοί, επειδή είναι ανάξιοι να πράξουν. Εσείς είστε που θα ανάψετε το φυτίλι της ορμητικής αναγέννησης.
´Αυτό λέγεται, λογιότατε, έργον, ότι χάλασε τον τοίχον." (Μακρυγιάννης).