Ωδή στο θάνατο
Ωδή στο θάνατο
Δρ Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Εξαιτίας σου το φιλί της γυναίκας στιγμή ανεξάληπτη έγινε. Επειδή υπάρχεις, τη ζωή μου στα άκρα έφερα και διακύβευσα όσα οι άλλοι πολύτιμα ονομάζουν. Για χάρη σου τους ισχυρούς του κόσμου διακωμώδησα και την έπαρση των ανθρώπων με πείσμα χλεύασα. Εσύ μου ξεχώρισες το ουσιαστικό από το ανώφελο, το πρόσκαιρο από το αιώνιο, το ατόφιο από το κίβδηλο, το απέριττο από το πομπώδες. Μέσα από το Μηδέν για το Θεό μου μίλησες και τις δεήσεις μου προς Εκείνον κατεύθυνες. Εσύ ο εξάντας και ο οδηγός και το όριο. Σαν με πλησίασες, δε σε φοβήθηκα, μα καρτερικά ανέπνευσα την προοπτική σου. Όταν σε είδα το πρόσωπό σου γνώριμο μου φάνηκε και οικείο και απαλό. Το κάλεσμά σου νόστος προς την αρχέγονη πατρίδα, που πάντα περίμενα, μια νέα γέννηση χωρίς φθορά και τρόμο και αγωνία. Και σαν ανεξήγητα μου χαρίστηκες, στη ζωή καινούρια νοήματα ανακάλυψα. Εσύ μου δίδαξες πως την αγάπη μόνο συνταξιδιώτισσα δέχεσαι. Κι έτσι συνοδοιπόρος σου έγινα χωρίς να τρέμω την ορμή σου και δίχως να αναζητώ τις αιτίες σου. Κι όμως, δε σε φοβάμαι, επειδή είσαι δικός μου. Κι όμως μου έμαθες να οδύρομαι και να πενθώ από πριν για όλους τους θανάτους των άλλων.
Δρ Ευστράτιος Παπάνης, Ακαδημία των Πολιτών
Εξαιτίας σου το φιλί της γυναίκας στιγμή ανεξάληπτη έγινε. Επειδή υπάρχεις, τη ζωή μου στα άκρα έφερα και διακύβευσα όσα οι άλλοι πολύτιμα ονομάζουν. Για χάρη σου τους ισχυρούς του κόσμου διακωμώδησα και την έπαρση των ανθρώπων με πείσμα χλεύασα. Εσύ μου ξεχώρισες το ουσιαστικό από το ανώφελο, το πρόσκαιρο από το αιώνιο, το ατόφιο από το κίβδηλο, το απέριττο από το πομπώδες. Μέσα από το Μηδέν για το Θεό μου μίλησες και τις δεήσεις μου προς Εκείνον κατεύθυνες. Εσύ ο εξάντας και ο οδηγός και το όριο. Σαν με πλησίασες, δε σε φοβήθηκα, μα καρτερικά ανέπνευσα την προοπτική σου. Όταν σε είδα το πρόσωπό σου γνώριμο μου φάνηκε και οικείο και απαλό. Το κάλεσμά σου νόστος προς την αρχέγονη πατρίδα, που πάντα περίμενα, μια νέα γέννηση χωρίς φθορά και τρόμο και αγωνία. Και σαν ανεξήγητα μου χαρίστηκες, στη ζωή καινούρια νοήματα ανακάλυψα. Εσύ μου δίδαξες πως την αγάπη μόνο συνταξιδιώτισσα δέχεσαι. Κι έτσι συνοδοιπόρος σου έγινα χωρίς να τρέμω την ορμή σου και δίχως να αναζητώ τις αιτίες σου. Κι όμως, δε σε φοβάμαι, επειδή είσαι δικός μου. Κι όμως μου έμαθες να οδύρομαι και να πενθώ από πριν για όλους τους θανάτους των άλλων.
Σχόλια