Φοβήθηκα
Φοβήθηκα
Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου
Το δρυός πεσούσης το βίωσα μες το πετσί μου. Ο πλούτος των εμπειριών, που αποκομίζεις, όταν τελικά βγεις από την περίσταση, είναι τεράστιος -και εξίσου άχρηστος, σαν κάθε εμπειρία. Κτέρισμα σε μνημείο ανώφελο και ανάμνηση απλή σαν κάθε άλλη.
Μια πικρή γεύση στην ψυχή και μια καχυποψία προς τους ανθρώπους απομένει, που μόνο με τεράστια οδύνη τη σταματάς, πριν δηλητηριάσει την ελπίδα.
Φοβήθηκα κυρίως τους λογάδες και τους κόλακες, αυτούς, που σα σκουλήκια ξεπετάγονται, για να μετατραπούν σε τιμητές κάθε προσπάθειας, μόλις δουν ότι το συμφέρον τους δεν μπορείς να εξυπηρετήσεις. Εκείνους που προσέγγίζουν, τάχα για να συστρατευθούν στην κοινωνική προσφορά, και καταλήγουν να απειλούν και να εκβιάζουν για λίγα ψωροευρώ ή για μια αβλεψία, που μες στον κλυδωνισμό δεν προεξόφλησες. Αναπαράγονται σαν πανούκλα. Ή τους ξεριζώνεις από την αρχή ή, σα ζιζάνια, θα αφεθούν να μαράνουν κάθε δέντρο.
Φοβήθηκα τους άχρηστους, εκείνους που από τη βολή τους καιροφυλαχτούν να κατακρίνουν, μην φανερωθεί η ανεπάρκειά τους. Αναγνωρίζονται αμέσως, αφού τίποτα να αντιπροτείνουν δεν έχουν.
Φοβήθηκα τους κρυμμένους πίσω από μικροεξουσίες, ράσα, τίτλους, διδακτορικά, καθηγεσίες, εφημερίδες, έπαρση, ρόλους, που δεν καταλαβαίνουν πως σε λίγο καιρό η δυσωδία των έργων τους θα ανακατευθεί με τη σήψη των τάφων τους.
Φοβήθηκα τους δειλούς και τους άτολμους, που μέσα από το καβούκι τους κοιτούν τον κόσμο να υποφέρει και αγνοούν πως συνένοχοι γίνονται στη δυστυχία.
Φοβήθηκα τους απατεώνες και μικρόλωποδύτες, που λησμονούν πως εάν στα ασήμαντα αφήσεις την ηθική να σε εγκαταλείψει, για τις μεγαλύτερες ανομίες είσαι έτοιμος.
Φοβήθηκα τις γυναίκες, που αν δεν υποκύψεις στους έρωτες ή χειρότερα, αν δεν αντισταθείς, προσωποποίηση της εκδίκησης γίνονται.
Φοβήθηκα τους καθώς πρέπει, που το βράδυ στα πορνό σάιτ αναζητούν την εκτόνωση.
Φοβήθηκα τον κάθε ανώμαλο στο Ίντερνετ, που τη δειλία του πίσω από την ανωνυμία του και τα avatar καλύπτει.
Φοβήθηκα τους ιδεολόγους, αριστερούς, θρήσκους, οικολόγους, υπέρμαχους δικαιωμάτων, που έχουν μπερδέψει το life style με τα ιδανικά.
Φοβήθηκα τους δήθεν αγωνιστές της δημοκρατίας, που στο ίδιο τους το σπίτι μόνο φασιστικά μπορούν να φέρονται, γιατί αυταρχικά και οι ίδιοι μεγάλωσαν.
Φοβήθηκα τους μυριάδες καλούς, που ενώ ξεχωρίζουν την αδικία, περιμένουν τον αρχηγό ή το μεσσία, για να τους ξεσηκώσει.
Φοβήθηκα τους ανασφαλείς, που επιζητούν επιβεβαίωση σαν το οξυγόνο. Εκείνους που με τυπικότητες και γραφειοκρατία και επιβολή κερδίζουν αυτοεκτίμηση, αντί να σπεύσουν σε ψυχιάτρους για τα παιδικά τους τραύματα να μιλήσουν. Κάθε επιδίωξη εξουσίας είναι διαστροφή.
Φοβήθηκα τους ημιμαθείς, τους αμαθείς και τους ξερόλες, αυτούς, που κάθε έκφανση του επιστητού στην κατοχή τους θεωρούν πως έχουν.
Φοβήθηκα όσους μιλούν συνεχώς για τον εαυτό τους. Που διατυμπανίζουν τα συναισθήματά τους σα να είναι μοναδικά, αγνοώντας πως οι νεκροί των αιώνων και οι άλλοι ζωντανοί τα ίδια ακριβώς ένιωσαν.
Φοβήθηκα αυτούς που στη θέση του άλλου δεν έμαθαν να μπαίνουν και γενικεύουν σα να είναι η πλάση δορυφόρος του εγώ τους.
Φοβήθηκα όσους νομίζουν πως τους χρωστά η ζωή, αυτούς που με το ελάχιστο απαιτούν τα πάντα.
Μα πάνω από όλα τον εαυτό μου φοβήθηκα, γιατί όλα τα παραπάνω διαπίστωσα πως έχω. Και σαράντα χρόνια δεν μου δίδαξαν πώς την επόμενη φορά σε αυτά να μην ενδώσω.
Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου
Το δρυός πεσούσης το βίωσα μες το πετσί μου. Ο πλούτος των εμπειριών, που αποκομίζεις, όταν τελικά βγεις από την περίσταση, είναι τεράστιος -και εξίσου άχρηστος, σαν κάθε εμπειρία. Κτέρισμα σε μνημείο ανώφελο και ανάμνηση απλή σαν κάθε άλλη.
Μια πικρή γεύση στην ψυχή και μια καχυποψία προς τους ανθρώπους απομένει, που μόνο με τεράστια οδύνη τη σταματάς, πριν δηλητηριάσει την ελπίδα.
Φοβήθηκα κυρίως τους λογάδες και τους κόλακες, αυτούς, που σα σκουλήκια ξεπετάγονται, για να μετατραπούν σε τιμητές κάθε προσπάθειας, μόλις δουν ότι το συμφέρον τους δεν μπορείς να εξυπηρετήσεις. Εκείνους που προσέγγίζουν, τάχα για να συστρατευθούν στην κοινωνική προσφορά, και καταλήγουν να απειλούν και να εκβιάζουν για λίγα ψωροευρώ ή για μια αβλεψία, που μες στον κλυδωνισμό δεν προεξόφλησες. Αναπαράγονται σαν πανούκλα. Ή τους ξεριζώνεις από την αρχή ή, σα ζιζάνια, θα αφεθούν να μαράνουν κάθε δέντρο.
Φοβήθηκα τους άχρηστους, εκείνους που από τη βολή τους καιροφυλαχτούν να κατακρίνουν, μην φανερωθεί η ανεπάρκειά τους. Αναγνωρίζονται αμέσως, αφού τίποτα να αντιπροτείνουν δεν έχουν.
Φοβήθηκα τους κρυμμένους πίσω από μικροεξουσίες, ράσα, τίτλους, διδακτορικά, καθηγεσίες, εφημερίδες, έπαρση, ρόλους, που δεν καταλαβαίνουν πως σε λίγο καιρό η δυσωδία των έργων τους θα ανακατευθεί με τη σήψη των τάφων τους.
Φοβήθηκα τους δειλούς και τους άτολμους, που μέσα από το καβούκι τους κοιτούν τον κόσμο να υποφέρει και αγνοούν πως συνένοχοι γίνονται στη δυστυχία.
Φοβήθηκα τους απατεώνες και μικρόλωποδύτες, που λησμονούν πως εάν στα ασήμαντα αφήσεις την ηθική να σε εγκαταλείψει, για τις μεγαλύτερες ανομίες είσαι έτοιμος.
Φοβήθηκα τις γυναίκες, που αν δεν υποκύψεις στους έρωτες ή χειρότερα, αν δεν αντισταθείς, προσωποποίηση της εκδίκησης γίνονται.
Φοβήθηκα τους καθώς πρέπει, που το βράδυ στα πορνό σάιτ αναζητούν την εκτόνωση.
Φοβήθηκα τον κάθε ανώμαλο στο Ίντερνετ, που τη δειλία του πίσω από την ανωνυμία του και τα avatar καλύπτει.
Φοβήθηκα τους ιδεολόγους, αριστερούς, θρήσκους, οικολόγους, υπέρμαχους δικαιωμάτων, που έχουν μπερδέψει το life style με τα ιδανικά.
Φοβήθηκα τους δήθεν αγωνιστές της δημοκρατίας, που στο ίδιο τους το σπίτι μόνο φασιστικά μπορούν να φέρονται, γιατί αυταρχικά και οι ίδιοι μεγάλωσαν.
Φοβήθηκα τους μυριάδες καλούς, που ενώ ξεχωρίζουν την αδικία, περιμένουν τον αρχηγό ή το μεσσία, για να τους ξεσηκώσει.
Φοβήθηκα τους ανασφαλείς, που επιζητούν επιβεβαίωση σαν το οξυγόνο. Εκείνους που με τυπικότητες και γραφειοκρατία και επιβολή κερδίζουν αυτοεκτίμηση, αντί να σπεύσουν σε ψυχιάτρους για τα παιδικά τους τραύματα να μιλήσουν. Κάθε επιδίωξη εξουσίας είναι διαστροφή.
Φοβήθηκα τους ημιμαθείς, τους αμαθείς και τους ξερόλες, αυτούς, που κάθε έκφανση του επιστητού στην κατοχή τους θεωρούν πως έχουν.
Φοβήθηκα όσους μιλούν συνεχώς για τον εαυτό τους. Που διατυμπανίζουν τα συναισθήματά τους σα να είναι μοναδικά, αγνοώντας πως οι νεκροί των αιώνων και οι άλλοι ζωντανοί τα ίδια ακριβώς ένιωσαν.
Φοβήθηκα αυτούς που στη θέση του άλλου δεν έμαθαν να μπαίνουν και γενικεύουν σα να είναι η πλάση δορυφόρος του εγώ τους.
Φοβήθηκα όσους νομίζουν πως τους χρωστά η ζωή, αυτούς που με το ελάχιστο απαιτούν τα πάντα.
Μα πάνω από όλα τον εαυτό μου φοβήθηκα, γιατί όλα τα παραπάνω διαπίστωσα πως έχω. Και σαράντα χρόνια δεν μου δίδαξαν πώς την επόμενη φορά σε αυτά να μην ενδώσω.
Σχόλια