Μετέωρα

Δεν ξέρω αν τη δυστυχία οι γυναίκες την έχουν επιλέξει, αν τους έχει επιβληθεί ή απλώς δεν την αντιλαμβάνονται ως τέτοια. 

Πρωί στη Μονή του Μεγάλου Μετεώρου, με την υγρασία να ποτίζει τα εκατοντάδες γλιστερά σκαλοπάτια και το δέρμα, κι εκείνες απτόητες με δεκάποντα τακούνια, μπιχλιμπίδια στο λαιμό και στα χέρια, τσάντες με όσα ποτέ δεν θα χρειαστούν, να εκπληρώνουν το τάμα, σαν αργή, βασανιστική πορεία προς το γολγοθά. 

Δίπλα τους τλάμονες σύζυγοι να ακούν τον εξάψαλμο, πριν καν φτάσουν στο μοναστήρι, για την έλλειψη κατανόησης, για το γρήγορο βήμα τους, για όσα ξέχασαν να τους καταλογίσουν στο αυτοκίνητο. 

Και στην κορυφή ανένδοτοι μοναχοί να τις αναγκάζουν να φορέσουν κάτι βλοσυρά φουστάνια, γιατί ο χώρος είναι ιερός και τα αποκαλυπτικά μίνι, σκανδαλίζουν περισσότερο από τη ματαιοδοξία και την οίηση.

Μαλλιά από το κομμωτήριο, καμμένα από τις βαφές, κεφάλια φουσκωμένα, όγκος αφύσικος, χτενίσματα άστοχα, που προκαλούν γέλιο, όλα σε ζωηρή αντίθεση με τις υπερκόσμιες, λιτές, βυζαντινές μορφές. 

Δεν ξέρω τι ωθεί τις γυναίκες σε αυτή την πανδαισία του κωμικού- σίγουρα όχι τα ανδρικά βλέμματα, που διεισδύουν πολύ πιο κάτω από τις αμφίβολης αισθητικής περιβολές. Σίγουρα όχι η γυναικεία ματιά, που έτσι κι αλλιώς, ως αμείλικτος κριτής, θα επισημάνει μόνο τα στραβά και τις ατέλειες. 

Δεν ξέρω γιατί οι γυναίκες επιλέγουν την πλάγια, δύσκολη οδό..Ίσως το προπατορικό αμάρτημα, οι συνέπειες του οποίου δεν περιορίζονται στους πόνους του τοκετού. Ίσως η αδυναμία τους να διαχειριστούν το χρόνο και τη φθίση. Ίσως η άτιμη φαλλοκρατική κοινωνία. 

Αλλά σε κάθε περίπτωση εύκολα η κατανυκτική ανάβαση στο μοναστήρι ένα υγρό, κυριακάτικο πρωινό μπορεί να μεταβληθεί σε βουκολικό θέατρο..