Μονήρης όζος

Ευστράτιος Παπάνης

Μέσα στον τομογράφο ένα λαμπάκι ανάβει. Το βλέμμα πέφτει στη γυαλιστερή επιφάνεια. Ο ακτινολόγος φεύγει βιαστικός από το δωμάτιο. Τον άκουσες να ψιθυρίζει καλή τύχη, μα λίγο πριν αρνήθηκες να βγάλεις το σταυρό από το λαιμό, αφού εκεί έχεις εναποθέσει την ελπίδα για το αποτέλεσμα. Ο μικρός καθετήρας σε φοβίζει περισσότερο.

Ένας υπόκωφος θόρυβος. Το μεταλλικό στεφάνι αρχίζει να περιστρέφεται. Σιγά στην αρχή. Κι ολοένα και γρηγορότερα. Πόσα μάτια δεν προσηλώθηκαν στην κυκλική μέθη. Πόσες ελπίδες δεν καρφώθηκαν στις χαρακιές του κυλίνδρου. Οι γραμμές του τρέχουν πια με μεγάλη ταχύτητα. Σα να σχηματίζουν μια λέξη: Νικήθηκες.

Πάρε βαθιά αναπνοή..Κράτα την όσο μπορείς. Μικροί όταν ήμαστε κάναμε διαγωνισμούς κλείνοντας τη μύτη. Και σα γέννηση μετά η λαχταρισμένη ανάσα.

Στο στόμα σου η γεύση από το μείγμα που σου έδωσαν να πιεις, στις φλέβες το σκιαγραφικό. Καίγεσαι παντού.

Αρχίζουν τα ανεβοκατεβάσματα κατά μήκος του τομογράφου. Το παιχνίδι των αναπνοών συνεχίζεται. Η ζωή ένα άθυρμα.

Πνεύμονες, άνω κάτω κοιλία, το σώμα ολόκληρο. Θα είναι μονήρης ο όζος ή θα έχει παρέα.

Δε σε νοιάζει πια. Κανέναν από τους ανθρώπους που παίζουν τα ζάρια της επιβίωσης δεν τους ενδιαφέρει.

Μπορείς να πάρεις και επίδομα αναπηρίας μου είχαν πει..Φυσικά, το αρνήθηκα. Ας μην ξοδέψουμε την Ελλάδα. Σε χειρότερη κατάσταση από μένα βρίσκεται. Μόνο που αυτή ποτέ δεν πεθαίνει.