Μια καρδιά
Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου
Η γιαγιά στο μπαλκόνι κλαίει, ενώ σταυρώνει από ψηλά το αυτοκίνητο των παιδιών, που φεύγουν. Χριστουγεννιάτικα κουρέλια με τη λησμονημένη αίγλη έχουν μπλεχτεί στο δέντρο, που σκαρφαλώνει να κυριεύσει το σπίτι. Βράδυ στην Ιτέα και ο άνεμος εκδικητικός. Μπροστά μου το ταξίδι μακραίνει από τους παράδρομους της σκέψης. Κι έξαφνα όλοι οι αποχαιρετισμοί και οι ήττες αντηχούν στο αντίο εκείνο της γριάς, που ξεπροβοδίζει την ίδια τη ζωή.
Πώς του ανθρώπου η καρδιά φτιαγμένη είναι να αγαπά τα κοντινά και τα οικεία. Και καθώς με την εμπειρία φτερά βγάζει, δειλά, σαν πρώτο πέταγμα, να αγαπά μαθαίνει εκείνα, με τα οποία να ταυτιστεί μπορεί. Κι αν ποτέ ξεπεράσει τα νέφη της δυσπιστίας και του δισταγμού τις αναταράξεις, τον ήλιο αντικρίζει της διαφορετικότητας και μοναδική νιώθει μέσα από το αλλότριο και το ξένο. Μα τιμή σε εκείνες τις καρδιές, που εξαρχής αγαπούν την ιδέα της αγάπης, χωρίς αντικείμενο, χωρίς προσδοκία, με τη βεβαιότητα της απώλειας. Χαρά σε εκείνες, που χνούδι ξέρουν οι δυνατές φτερούγες ότι είναι. Σαν χριστουγεννιάτικο κουρέλι, που τραντάζεται στον άνεμο ένα βράδυ του Φλεβάρη Κι έτσι εκτοξεύονται πέρα από κάθε βαρύτητα και καταναγκασμό, γιατί ενώνονται με το θάνατο.
Η γιαγιά στο μπαλκόνι κλαίει, ενώ σταυρώνει από ψηλά το αυτοκίνητο των παιδιών, που φεύγουν. Χριστουγεννιάτικα κουρέλια με τη λησμονημένη αίγλη έχουν μπλεχτεί στο δέντρο, που σκαρφαλώνει να κυριεύσει το σπίτι. Βράδυ στην Ιτέα και ο άνεμος εκδικητικός. Μπροστά μου το ταξίδι μακραίνει από τους παράδρομους της σκέψης. Κι έξαφνα όλοι οι αποχαιρετισμοί και οι ήττες αντηχούν στο αντίο εκείνο της γριάς, που ξεπροβοδίζει την ίδια τη ζωή.
Πώς του ανθρώπου η καρδιά φτιαγμένη είναι να αγαπά τα κοντινά και τα οικεία. Και καθώς με την εμπειρία φτερά βγάζει, δειλά, σαν πρώτο πέταγμα, να αγαπά μαθαίνει εκείνα, με τα οποία να ταυτιστεί μπορεί. Κι αν ποτέ ξεπεράσει τα νέφη της δυσπιστίας και του δισταγμού τις αναταράξεις, τον ήλιο αντικρίζει της διαφορετικότητας και μοναδική νιώθει μέσα από το αλλότριο και το ξένο. Μα τιμή σε εκείνες τις καρδιές, που εξαρχής αγαπούν την ιδέα της αγάπης, χωρίς αντικείμενο, χωρίς προσδοκία, με τη βεβαιότητα της απώλειας. Χαρά σε εκείνες, που χνούδι ξέρουν οι δυνατές φτερούγες ότι είναι. Σαν χριστουγεννιάτικο κουρέλι, που τραντάζεται στον άνεμο ένα βράδυ του Φλεβάρη Κι έτσι εκτοξεύονται πέρα από κάθε βαρύτητα και καταναγκασμό, γιατί ενώνονται με το θάνατο.
Σχόλια