Οι πόλεις των άλλων
Οι πόλεις των άλλων
Ευστράτιος Παπάνης
Τριγυρνώ στις πόλεις των άλλων.
Παράξενο να είσαι ξένος εκεί, που κάποτε απρόσμενα σε άφησαν να τις οικειοποιηθείς. Σαν επίκληση σε αγάπη παλιά, που τώρα σε αποστρέφεται.
Περιδιαβαίνω τα στενά και προσηλώνομαι στις ανακοινώσεις στους πίνακες με ακίδες και δέντρα τρυπημένα: Κάποιος που έφυγε 92 ετών, άλλος 76. Κι ανάμεσά τους ο πολυαγαπημένος γιος, πατέρας, αδελφός, που δεν έκλεισε τα 45. Ατύχημα, αρρώστια, ποιος να ξέρει.
Οι τραγωδίες σε δένουν με τοπία και ανθρώπους πιο σφιχτά από τις χαρές. Επειδή ο πόνος είναι τελικά το μόνο κοινό πεπρωμένο.
Και τούτη η θλίψη για τον άγνωστο νεκρό, που γελά στην φωτοτυπημένη φωτογραφία, αμέριμνος στο αγγελτήριο του δικού του θανάτου, πάνω από σταυρούς και τηλέφωνα γραφείων τελετών, τούτος ο ξένος πια στη ζωή με κάνει να θρηνώ πιο πολύ και από τους αγαπημένους του. Επειδή σαν ευκαιρία μοιάζει, που χάθηκε, σα ραντεβού που ο ένας άργησε να φτάσει, σα μεθύσι που θόλωσε, όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Ποτέ μην αμελήσετε την ηδονή της μέθεξης. Ποτέ μην πείτε πως ο άλλος είναι ξένος. Και στο εξής κανένα αγγελτήριο ας μη σημάνει το αμετάκλητο πέρας μιας συνάντησης, που θα μπορούσε να ήταν και μοιραία
Ευστράτιος Παπάνης
Τριγυρνώ στις πόλεις των άλλων.
Παράξενο να είσαι ξένος εκεί, που κάποτε απρόσμενα σε άφησαν να τις οικειοποιηθείς. Σαν επίκληση σε αγάπη παλιά, που τώρα σε αποστρέφεται.
Περιδιαβαίνω τα στενά και προσηλώνομαι στις ανακοινώσεις στους πίνακες με ακίδες και δέντρα τρυπημένα: Κάποιος που έφυγε 92 ετών, άλλος 76. Κι ανάμεσά τους ο πολυαγαπημένος γιος, πατέρας, αδελφός, που δεν έκλεισε τα 45. Ατύχημα, αρρώστια, ποιος να ξέρει.
Οι τραγωδίες σε δένουν με τοπία και ανθρώπους πιο σφιχτά από τις χαρές. Επειδή ο πόνος είναι τελικά το μόνο κοινό πεπρωμένο.
Και τούτη η θλίψη για τον άγνωστο νεκρό, που γελά στην φωτοτυπημένη φωτογραφία, αμέριμνος στο αγγελτήριο του δικού του θανάτου, πάνω από σταυρούς και τηλέφωνα γραφείων τελετών, τούτος ο ξένος πια στη ζωή με κάνει να θρηνώ πιο πολύ και από τους αγαπημένους του. Επειδή σαν ευκαιρία μοιάζει, που χάθηκε, σα ραντεβού που ο ένας άργησε να φτάσει, σα μεθύσι που θόλωσε, όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Ποτέ μην αμελήσετε την ηδονή της μέθεξης. Ποτέ μην πείτε πως ο άλλος είναι ξένος. Και στο εξής κανένα αγγελτήριο ας μη σημάνει το αμετάκλητο πέρας μιας συνάντησης, που θα μπορούσε να ήταν και μοιραία
Σχόλια