Όταν

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου

Όταν εκείνοι που σε έφεραν στον κόσμο φεύγουν, το σύνδεσμο με τον κόσμο, που άρρηκτο νόμισες, μαζί τους παίρνουν. Στο χώμα τις δικές σου ρίζες κουβαλούν οι αγαπημένοι, που χρόνια πριν, στο χώμα της γέννησης με φροντίδα είχαν αποθέσει. Ξεριζωμός ο θάνατος σαν τίναγμα απριλιάτικου λουλουδιού από τη γη που το ομορφαίνει. Μαρασμός, που με τον αναπάντεχο μετεωρισμό και την ψευδάισθηση, ενηλικιώνει. Τυχερός αν φρόντισες τα κλαδιά σου γερά να περιπλέξεις σε άλλων τη δύναμη, σε στιβαρούς κορμούς και σε εναγκαλισμούς, που τη φθίση απαλύνουν. Να γαντζωθείς σε σχέσεις και φροντίδες και αγάπη, που για αρκετό καιρό θα σε κρατήσουν, τώρα που δεν μπορείς μόνος σου να ρουφήξεις τη δύναμη της λάσπης, που σε σχημάτισε. Μα οι λογαριασμοί σου με τον ουρανό έχουν αρχίσει. ´Οσους λωτούς κι αν σε κεράσει η καθημερινότητα, η πόρτα για σένα ψηλά έχει ανοίξει και περιμένει το δικό σου νόστο. Και ο άνεμος, που κάποτε θα σαρώσει τα μπολιάσματα με τη ζωή, τις πρώτες του δίνες και ριπές έχει στον ορίζοντα αρχίσει να φυσάει.