Κυριακάτικο απόγευμα

Κυριακάτικο απόγευμα

Ευστράτιος Παπάνης

Μοιάζει η ζωή μας με κυριακάτικο απόγευμα. Αμήχανα βαδίζουμε προς την κατάθλιψη, φορώντας ρούχα σφιχτά, κουμπωμένα, ερμητικά, σαν το αχρείαστο πουλόβερ που η μητέρα μάς επέβαλε, μήπως το βράδυ βγάλει ψύχρα. 

Μοιάζει η ζωή μας με θλιβερό περίπατο στα μέρη, που ταξίδι δε θυμίζουν. Βαριεστημένα παρατηρούμε τις κυρίες με βαρύγδουπα φορέματα να σεριανίζουν σαν επιτάφιοι επιθυμίες απονεκρωμένες μαζί με παιδιά, που θέλουν να ξεφύγουν. Με σχόλια καυστικά ή γέλια ψεύτικα να μέμφονται τους πάντες. Σε τακούνια ψηλά, όσο το άλμα που δεν αποτόλμησαν, για να μην καταντήσουν δήμιοι της ζωής τους. 

Μοιάζει η ζωή μας με κολύμπι στη θάλασσα. Με τη δύναμη όλη της ψυχής μας παρασυρόμαστε στο γαλάζιο και τους ορίζοντες, μέχρι η γνώριμη φωνή με ανησυχία, επιτακτικά να μας πισωγυρίσει. Όχι στα βαθιά, μέχρι εκεί που πατώνεις..

Και δίπλα σύζυγοι πιστοί φορώντας τα γυαλιά τους να ρίχνουν κλεφτές ματιές στις νεαρές με τα μαγιώ, τάχα αδιάφοροι, αλλά μέσα τους βλαστημώντας την κατάληξή τους.

Πόσες φορές, έως και τώρα, που ο χρόνος θα έπρεπε κάτι να μας διδάξει, ποτέ από εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα δεν λυτρωθήκαμε κι ακόμα στις κρίσιμες στιγμές πουλόβερ αχρείαστα επιζητούμε και τη φωνή τη γεμάτη ανησυχία να μας περιορίζει- μέχρι εκεί που πατώνεις