Στα χωριά τα ορεινά

Στα χωριά τα ορεινά

Στράτος Παπάνης

Στα χωριά τα ορεινά οι καημοί δραπετεύουν από τις στέγες μαζί με τον καπνό...

Άνθρωποι τραχείς βυθίζονται στο τζάκι, η πυρά καθαίρει τους ενδοιασμούς, πυρπολεί τις ανομίες, προστατεύει από τα δαιμόνια, αναπολεί, υπνωτίζει, λυτρώνει, εκστασιάζει, τηρεί την υπόσχεση του Προμηθέα, υπενθυμίζει την τιμωρία του.

Τα ξύλα θυμίαμα γίνονται και σκορπούν το δάκρυ του δάσους ή θυμωμένοι δράκοι και φόβοι προπατορικοί, που ξεφυσούν την οργή τους με θόρυβο..

Που και που κάποιος αναδεύει τα υπολείμματα από τις στάχτες και τα όνειρα και νέα πνοή ζωντανεύει τη φλόγα και την ελπίδα.

Στα χωριά τα ορεινά ο δικός μου πόνος, μικρός, διστακτικός, ασήμαντος, ανυψώνεται με τους καπνούς να ενωθεί με τα μαύρα σύννεφα, που απειλούν τον ουρανό και την οικουμένη. Στον αέρα ταλαντεύεται, κάνει να γυρίσει πίσω, χαμηλώνει, δικός μου ξαναγίνεται, προσποιείται πως θα διαλυθεί, 

ξαναθεριεύει, γιγαντώνεται.

Μα τα ύψη τον καλούν, η σκοτεινιά τον μαγνητίζει και τον αφομοιώνει και τον συντηρεί.

Κι έτσι κάθε φορά που πονώ, η οδύνη του κόσμου παραλύει τη σκέψη μου και τραγωδίες της πλάσης συνταράσσουν την καρδιά την ανήμπορη..Παιδιά νεκρά, αρρώστιες και πόλεμοι, αγάπες χαμένες και  προσδοκίες ερείπια.

Στα χωριά τα ορεινά,αν πονάς, ο ελάχιστος λυγμός γίνεται θρήνος. Για όσα χαθήκαν και για όσα αγέννητα θα παραμείνουν..