Ταξιδιωτικές Αναμνήσεις

Ταξιδιωτικές Αναμνήσεις

Ευστράτιος Παπάνης

Υπερπλήρες το πλοίο της επιστροφής την Κυριακή του Θωμά στο νησί. Αυτή τη φορά την κατάληψη είχαν κάνει οι φοιτητές, που επέστρεφαν απρόθυμοι στα καθήκοντά τους. 

Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό το προνόμιο αυτό κατέχουν οι χιλιάδες μετανάστες, που ψάχνουν οδούς διαφυγής. Είναι εξάλλου η μοναδική στιγμή πολυτέλειας, ακόμα και αν κοιμούνται σε καθίσματα, καταστρώματα, βάρκες, τουαλέτες.

Όμως οι πραγματικοί άρχοντες, οι βασιλείς στην ταλαιπωρία, οι τρισευτυχισμένοι σε παρόμοιες καταστάσεις, οι απόλυτα προσαρμοσμένοι και εύκαμπτοι είναι οι τσιγγάνοι, που κατά ορδές επελαύνουν στα νησιά. Στο γκαράζ έντεκα άτομα χώρεσαν σε ένα ελάχιστο αυτοκίνητο μαζί με χαλιά και μπιχλιμπίδια, αδιαμαρτύρητα, παιχνιδιάρικα, ακροβατικά. Μου είπαν τη βάσκανο μοίρα μου και τους ρώτησα πώς γιόρτασαν την παγκόσμια ημέρα για τους Ρομά.. Τι είναι οι Ρομά με ρώτησαν, γεμάτοι απορία και καχυποψία. Σίγουρος είμαι πια πως όλοι όσοι ασχολούνται με προγράμματα για βελτίωση της ποιότητας ζωής των τσιγγάνων είναι ή ηλίθιοι ή απατεώνες.. 

Παρέες-παρέες με κιθάρες, τράπουλες, χιούμορ, ιδεολογία, αποποινικοποιημένες κουκούλες οι φοιτητές έζωναν ασφυκτικά κάθε σημείο του καραβιού. Και κατά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, είχαμε περάσει το κάβο ντόρο, αποκαμωμένοι μετακίνησαν τα στρώματά τους στους διαδρόμους και τους μαιάνδρους κάθε καταστρώματος.

Όδευα και γω προς την καμπίνα μου, πηδώντας πάνω από σάκους, πόδια, ροχαλητά. Στο διάδρομο ένας φοιτητής, που κρατούσε σφιχτά μια όμορφη, νεαρή κοπέλα μου λέει: Αυτή είναι η κοινωνική ανισότητα. Άλλοι στις καμπίνες και άλλοι στρωματσάδα. Πήρα την κάρτα-κλειδί της καμπίνας, του την πρότεινα και του απάντησα: Ω μείραξ, πάρε την καμπίνα και δώσε μου την αγκαλιά και τις αναπνοές της κοπέλας, που έχεις δίπλα σου.

Δεν ανταπάντησε, αλλά έσφιξε την αγαπημένη του περισσότερο.

Καθώς έκλεινα την πόρτα ένιωσα διαπεραστικό και επίμονο το βλέμμα της νεαράς να με παρατηρεί..