Δημοψήφισμα και ηθική

Δημοψηφίσματος το ανάγνωσμα..

Στράτος Παπάνης

Οι ιδεολογίες είναι μεταμφιεσμένες ανάγκες. Ο καθένας, που υποστηρίζει τη μία ή την άλλη θέση στο δημοψήφισμα, οραματίζεται τον εαυτό του και την οικογένειά του να ευημερεί ή να μαραζώνει στο ένα ή στο αντίθετο πλαίσιο, αναλογίζεται την αδικία ή την εύνοια, που βίωσε.

Η στάση του επηρεάζεται από τις μνήμες και τις αφηγήσεις των περιβαλλόντων μέσα στα οποία έζησε και από την εσωτερίκευση των ιστοριών αυτών.

Οι ανάγκες κινητοποιούν ορμές, που τις μεταφράζουμε ως συναισθήματα και τις εξιδανικεύουμε. 

Όλα ετούτα τα ντύνουμε με φιλοσοφίες και μηχανισμούς άμυνας και άλλα κοινωνικά αποδεκτά ή μη επιχειρήματα και προσπαθούμε να ασκήσουμε επιρροή, να πείσουμε, να πάρουμε κι άλλους μαζί μας Αυτό το ονομάζουμε πολιτική στάση, αγώνα, πάλη και είναι αναγκαίο να το βαφτίσουμε έτσι, για να μην κατηγορηθούμε για φιλαυτία και για ατομικά κίνητρα.

Όταν οι προσωπικές ανάγκες κοινωνικοποιούνται, δηλαδή επικοινωνούνται, μετουσιώνονται σε θεωρίες, που φέρουν δόσεις αλήθειας, αλλά ποτέ, δυστυχώς για τους φανατικούς, αυτή δεν είναι ακέραιη. Η αλήθεια είναι άπιαστη πόρνη, που σε κανέναν αποκλειστικότητα δεν υπόσχεται.

Κάποιος μπορεί ίσως να κατανοεί τα δικά του κίνητρα, αλλά βλέπει και κρίνει μόνο τις συμπεριφορές των άλλων. Αναγκαστικά, λοιπόν, κάθε κρίση για τα κίνητρα των υπολοίπων παραμένει μία προβολή των δικών μας ή στην καλύτερη μία ατυχής ή επιτυχέστερη μαντεψιά.

Κι έτσι οι θεωρίες παραμένουν, όσο κι αν εξωραΐστούν,  προσωπικές ανάγκες είτε αυτό γίνεται κατανοητό είτε όχι και μόνο αν ταυτίζονται με τις δικές μας, πείθουν.

Γι αυτό μην αναλώνεστε. Το μέλλον και το καλύτερο για τον καθένα δεν προβλέπονται ούτε επιβάλλονται.