Δεν είναι δική της η θλίψη της βροχής

Δεν είναι δική της η θλίψη της βροχής...

Ούτε η λύτρωση, 

που σαν αγιασμό την ραίνει 

στις πληγές των ανθρώπων και των τοπίων.

Όταν κουράζεται ο Θεός έναν έναν να συγχωρεί, με ύδωρ εξαγνίζει όλων τα μυστικά, τις ήττες και τα κρίματα. 

Εξομολόγηση είναι η βροχή και κλάμα. 

Κάποτε σιγανό και άλλοτε αδιάλλακτο και κατακλυσμιαίο. 

Ψίθυρος καημών, που ρέει στα δρομάκια και παρασύρεται, 

σαν ρυάκι, 

σα λίμνη, 

σα χείμαρρος, 

μακριά από τον πόνο που τον προξένησε, 

σαν ορμή, 

μακριά από τον άνθρωπο που στενάζει, 

σαν ποτάμι, 

πέρα από τις εκατόμβες των συναισθημάτων, 

σα λήθη

και παρηγοριά για κάθε ανήκεστο, 

απόηχος μάχης χαμένης, 

σα στιγμών λείψανο, 

ποίηση ακατάληπτη, 

σα μουσική που σωπαίνει. 

Σαν υγρή υπόσχεση, που είτε θα γίνει θάλασσα είτε θα παραμείνει λάσπη. 

Όλα τα παίρνει η βροχή, όσα δε ρίζωσαν ή όσα πέθαναν πριν υπάρξουν. 

Μα πάνω από όλα ξεθωριάζει τη μνήμη τους, και αλαφραίνει το χώμα από την απελπισία όσων λιγοψυχούνε. 

Αδιάλλακτη και αποστομωτική βρέχει τους ανθρώπους, τα σπίτια, την αδράνεια. 

Και τρέχουν οι άνθρωποι να καλυφθούν, να αποφύγουν τις στάλες και τις θωπείες των ματαιώσεων τους

Δεν είναι δίκη της η θλίψη της βροχής

Είναι ο λυγμός μιας νέας γέννησης που αμφιβάλει αν θα νικήσει, έστω και ως ψευδαίσθηση,  το χρόνο.

Ευστράτιος Παπάνης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Getty images