Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Απ´το κοινό μας όνειρο βιαστήκατε να βγείτε. Ο θάνατος αθέλητη εξέγερση στην πλάνη της ζωής. Ονείρων μόνο ξάφνιασμα κάθε ιερή στιγμή μας. Κλωστές αέρινες, θαμπές οι άρρηκτοι δεσμοί. Εχθροί τα μέρη,που χωρίς εσάς, μένουνε όπως ήταν.  Όλα τα αιώνια πρόδωσε η ανέλπιστη φυγή σας κι ό,τι περισσεύει, φλέγεται στον πόνο του κενού.  Εκείνα που ζήσαμε μαζί ρίγος, που σας κεντάει, σαν αστραπή, και χάνεται με έναν στεναγμό.  Εφιάλτης πια το όνειρο που στο αίμα σας δεν ριζώνει, και μόνη μας διαφυγή της γης η προσμονή.  Στράτος Παπάνης 

Τα πιο επικίνδυνα και ύπουλα είδη φασισμού σήμερα είναι η λογοκρισία με πρόφαση την επίκληση στο γενικό καλό, όπως αυτό ορίζεται αυθαίρετα από κυρίαρχες ομάδες, η επίφαση του πολιτικά ορθού, που δικαιολογεί κάθε διαπόμπευση ή δίωξη ή απραξία, η ετικετοποίηση και ο στιγματισμός με κριτήρια δήθεν ανθρωπιστικά, μα πάνω από όλα η ψευδαίσθηση πως υπάρχει ελευθερία λόγου και ιδεών, ενώ οι αργυραμοιβοί της δημοκρατίας αυτοαποκαλούνται θεματοφύλακες της. Η  ανοχή αντιθέτων φωνών και θεωριών υφίσταται μόνο ως αντιπερισπασμός στο νέο μεσαίωνα, που επιβάλλεται.  Στράτος Παπάνης 

Αψεγάδιαστο το πρόσωπο σου, καταχραστής, αν τολμήσω να σε κοιτάξω. Απαλό το χαμόγελο σου, βεβήλωση, αν γελαστώ για πρόσκληση να το εκλάβω. Από καιρό κάθε δικαίωμα στον έρωτα με συμβάσεις έχω ανταλλάξει, από εκείνες που μοιάζουν με ευτυχία. Και τα χρόνια μου προδομένες ετυμηγορίες, που δεν διαλέγονται. Μα σαγηνεύομαι από τις επιφάσεις σου, κι ας έχω πετύχει όλα όσα απλησίαστα όνειρα είναι για σένα. Οι πόθοι σου δρόμοι, που χίλιες φορές έχω διαβεί και τα μακρινά σου ταξίδια, ελάχιστη αρχή της δίκης μου πορείας. Κάθε επόμενο σου βήμα ξέρω κι ας μοιάζει με τρέκλισμα. Η αλητεία της ομορφιάς σου, όλα όσα είμαι απειλεί. Η νεότητα σου, τους κόσμους μου περιφρονεί και κάθε σοφία υποκλίνεται στην ορμή σου. Κι αν σου προσφέρω τα πάντα, χίλια προσχήματα για να σε χάσω. Μα γιατί τα μάτια σου δεν είναι ζωή, αλλά η σύνοψη της; Γιατί έγινε λίμνη το βλέμμα σου και μέσα της βυθισμένα τα φιλιά και οι αγκαλιές και οι νύχτες, που έζησα; Γιατί αναδεύεις κάθε πόνο λησμονημένο και κάθε γυναίκα που έχασα; Γιατ

Πετσί φιδιού η εξάρτηση από εκείνη πάνω σου, τρίψου με μανία σε πέτρες και μνήμες και τοίχους και εναλλακτικές μέχρι να το αποβάλλεις. Ξεραμένο να κείτεται στο έδαφος, γκριζωπό ελαφρύ κι ανώδυνο, μα πάντοτε ερπετό. Και όταν στον αργοπορημένο ήλιο ενός Σεπτέμβρη σταθείς το νέο σου δέρμα να θαυμάσεις, αλώβητο μη θαρρείς πως είναι:  Τα ίδια δαχτυλίδια αναδεύουν το σχήμα του και όμοια χρώματα προμηνύουν τις μελλούμενες ήττες σου. Γιατί σφίγγες τα μάτια, που με τόση ανυπομονησία σε κοίταξαν, εκείνο το μεσημέρι, και δε θα φανερώσουν το δηλητήριο ή τον έρωτα τους, προτού σε παραλύσουν με νέες εξαρτήσεις.   Στράτος Παπάνης