Σφίγγα

Πετσί φιδιού η εξάρτηση από εκείνη πάνω σου, τρίψου με μανία σε πέτρες και μνήμες και τοίχους και εναλλακτικές μέχρι να το αποβάλλεις.

Ξεραμένο να κείτεται στο έδαφος, γκριζωπό ελαφρύ κι ανώδυνο, μα πάντοτε ερπετό.

Και όταν στον αργοπορημένο ήλιο ενός Σεπτέμβρη σταθείς το νέο σου δέρμα να θαυμάσεις, αλώβητο μη θαρρείς πως είναι: 

Τα ίδια δαχτυλίδια αναδεύουν το σχήμα του και όμοια χρώματα προμηνύουν τις μελλούμενες ήττες σου.

Γιατί σφίγγες τα μάτια, που με τόση ανυπομονησία σε κοίταξαν, εκείνο το μεσημέρι, και δε θα φανερώσουν το δηλητήριο ή τον έρωτα τους, προτού σε παραλύσουν με νέες εξαρτήσεις.

 

Στράτος Παπάνης