Κατάχρηση

Αψεγάδιαστο το πρόσωπο σου, καταχραστής, αν τολμήσω να σε κοιτάξω.

Απαλό το χαμόγελο σου, βεβήλωση, αν γελαστώ για πρόσκληση να το εκλάβω.
Από καιρό κάθε δικαίωμα στον έρωτα
με συμβάσεις έχω ανταλλάξει, από εκείνες που μοιάζουν με ευτυχία.
Και τα χρόνια μου προδομένες ετυμηγορίες, που δεν διαλέγονται.
Μα σαγηνεύομαι από τις επιφάσεις σου, κι ας έχω πετύχει όλα όσα απλησίαστα όνειρα είναι για σένα.
Οι πόθοι σου δρόμοι, που χίλιες φορές έχω διαβεί και τα μακρινά σου ταξίδια, ελάχιστη αρχή της δίκης μου πορείας.
Κάθε επόμενο σου βήμα ξέρω κι ας μοιάζει με τρέκλισμα.
Η αλητεία της ομορφιάς σου, όλα όσα είμαι απειλεί.
Η νεότητα σου, τους κόσμους μου περιφρονεί και κάθε σοφία υποκλίνεται στην ορμή σου.
Κι αν σου προσφέρω τα πάντα, χίλια προσχήματα για να σε χάσω.
Μα γιατί τα μάτια σου δεν είναι ζωή, αλλά η σύνοψη της;
Γιατί έγινε λίμνη το βλέμμα σου και μέσα της βυθισμένα τα φιλιά και οι αγκαλιές και οι νύχτες, που έζησα;
Γιατί αναδεύεις κάθε πόνο λησμονημένο και κάθε γυναίκα που έχασα;
Γιατί μοιάζεις τόσο με θάνατο και απολογισμό, που σε κάνει πιο άτρωτη και από τον ίδιο τον έρωτα;

Στράτος Παπάνης