Ελληνική Κοινωνική Έρευνα -Greek Social Research

Καύκασος Στο φίλο μου Μιχάλη, που το θάνατό του ούτε κάν έμαθα. Στράτος Παπάνης Οι περισσότεροι ζούσαν ζωή αργυρώνητη κι ανυποψίαστη. Στα όνειρά τους ξέφευγαν σε πολιτείες υλικές και εκπορνευμένες και οι πιο τυχεροί μετά βίας κατάφερναν να θυμούνται τον απόηχο από χρόνια αποδεκατισμένα κι αιχμάλωτα, που ανενδοίαστα ονείδιζαν την ματαίωση.  Κι όλοι πορεύονταν, σα να ήταν πόνος η νοσταλγία, θλίψη η ομορφιά  και τρόμος η ελπίδα. Κανείς δεν είχε πλάσει ένα μύθο πέρα από την πραγματικότητα, μια παραζάλη απογυμνωμένη από τη συγκατάβαση, μια ραψωδία ολόκληρη τραγουδισμένη για το απόκοσμο. Κι αν κάποιος το αποτολμούσε, απευθείας λογαριαζόταν για τρελλός ή οφειλέτης. Εμποτισμένος ο έρωτας από το πρόσκαιρο, καιροφυλακτούσε το παντοτινό και το απρόσιτο. Κι όμως ερχόταν σε όλους η στιγμή, που ο ουρανός διεκδικούσε τις αντινομίες του, και αναζωπύρωνε με κυανές απειλές τους όρκους, σε σημείο που κανείς δεν ήξερε, αν δεν είχαν οξειδωθεί οι άγκυρες, που συγκρατούσαν στη γη, κι αν δεν είχαν κοπεί οι

Τα σμαζώματα Υπάρχουν κάποιοι οφειλέτες του πνεύματος και ρακοσυλλέκτες των αξιών, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ενδεδυμένοι με την υποκριτική χλιδή της επιστημοσύνης, απρόσιτοι και απόμακροι, δήθεν, μέσα στην εσωστρέφεια των συλλογισμών και δειλοί αναχωρητές από μια κοινωνία που ταλανίζεται, οι οποίοι ποτέ δεν κατάλαβαν πως η επιστήμη είναι συνυφασμένη με την αρετή. Υπάρχουν κάποιοι ριψάσπιδες των ιδανικών, που αν και μαζεύτηκαν κάποτε- πένητες και αξιολύπητοι στην αιολική γη, που τους ανέδειξε-δεν προσέφεραν σε αυτήν το παραμικρό και αποκόπηκαν από τους ντόπιους ή τους εκμεταλλεύτηκαν, επειδή νόμισαν πως υψώνοντας χάρτινα τείχη θα κερδίσουν κύρος και αίγλη. Υπάρχουν κάποιοι δοσίλογοι του αγαθού, που στηρίζουν την άνοδό τους σε ερωτικές περιπτύξεις στα κρεββάτια της εξουσίας και την ισχύ τους στην άγνοια των συμπολιτών μας, που θεωρούν πως οι βιοπαλαιστές δεν είναι παρά αριθμοί και υποκείμενα στις προκατασκευασμένες και αναξιόπιστες έρευνές τους. Υπάρχουν κάποιοι ποταποί

Τα Ανοιχτά Λαϊκά Πανεπιστήμια στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, στη Χαλκίδα, στο Μόλυβο Λέσβου, στη Σκιάθο και στο Ηράκλειο Κρήτης ανακοινώνουν την έναρξη των εγγραφών για το χειμερινό εξάμηνο του 2012-2013. Το συνολικό ετήσιο κόστος για 26 τρίωρες εβδομαδιαίες διαλέξεις είναι 80 ευρώ και οι πρώ τες θεματικές αφορούν την Ψυχολογία και τη Συμβουλευτική. Ταυτόχρονα, θα λειτουργήσουν τμήματα συμβουλευτικής ζευγαριών, οικογενειακής θεραπείας, ψυχοδράματος, θεραπείας μέσω τέχνης, μουσικοθεραπείας, αρχαίων ελληνικών, διακόσμησης κλπ, ενώ θα διοργανωθεί πλήθος άλλων πολιτιστικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Δεκτές γίνονται όλες οι αιτήσεις πολιτών, ανεξάρτητα από μορφωτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Η φοίτηση αφορά έναν 4ετή κύκλο σπουδών με γνωστικά αντικείμενα, που συνδιαμορφώνονται από τους σπουδαστές μας και ενδεικτικά περιλαμβάνουν, εκτός από Ψυχολογία και Συμβουλευτική, Ιστορία και Ιστορία της Τέχνης, Προληπτική Ιατρική, Εγκληματολογία, Παιδαγωγικά, Τέχνες και Πολιτισμό, Δημοσιο

Τα εκκλησάκια των αεροδρομίων Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Πολλές φορές αγνοείς την ύπαρξη τους. Κι όμως βρίσκονται πεισματικά εκεί, παραστάτες στην αναχώρηση και συνοδοιπόροι στην οδύνη, προσκαλώντας την ψυχή σε υπερκόσμιες μεταβάσεις, με φτωχικό εισιτήριο την ελπίδα, τον πόνο, την περιέργεια, την ταπείνωση, την απόγνωση. Απόμερα, γαλήνια και επιφυλακτικά, χωρίς ειδοποιήσεις σε φωτεινούς πίνακες και με μία μόνο οριστική και αμετάκλητη αναγγελία-τη συνειδητοποίηση πως ο κόσμος τούτος είναι πολύ εύθραυστος, για να υπομείνει, όσα καταποντίζουν τις αντοχές και λεηλατούν την καρτερία. Μικρά εκκλησάκια, αόρατα, στοργικά και εξαυλωμένα, που δονούν τα σήμαντρα της καρδιάς και συγκλονίζουν συθέμελα, αυτόν που θα λάβει τη βουβή, μα τελεσίδικη μαρτυρία. Έτσι και αλλιώς κάθε αεροδρόμιο κρύβει τα δικά του μυστικά. Επτασφράγιστα κι απροσπέλαστα παρασύρονται μες το πέρασμα των μυριάδων επιβατών, συγχρωτίζονται με τις σκέψεις, χρωματίζον

Αν ήμουν παιδί Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου Αν ήμουν παιδί, η πλάση, τόσο για χάρη μου θα λιγόστευε, που στο βαρύ συρτάρι με τους μαιάνδρους, τα ρούχα και τα ολογράμματα, ακέραια και ατόφια, θα δραπέτευε, για να την ξετυλίξω. Και της ευτυχίας προσκυνητές οι στιγμές οι ασήμαντες θα συναθροίζονταν - λάφυρα πρωτόφερτα- στη μνήμη μου ανεξάληπτα το πεπρωμένο να μου αποτυπώσουν. Ο χρόνος ο αλχημιστής, σύμμαχος τότε, συμπολεμιστής πιστός και γενναιόδωρος τις διορίες του θα εξακόντιζε στη θλίψη, στον καημό και στην οδύνη, να μη συνθλίψουν τη χαρά, την προσμονή, την ικεσία. Η πανδαισία της οικουμένης της αφανέρωτης το χαμόγελο της μητέρας μου θα ντυνότανε, στίγμα πριν γίνει αδυσώπητο κι αλύγιστο και θάνατος. Κατοπτρική η θάλασσα, κι η κλίνη μου στο λίκνισμά της, θα απεικόνιζε του Θεού την επιδοκιμασία. Αν ήμουν παιδί, κάθε παιχνίδι μια λέξη απρόφερτη θα μου ψιθύριζε και ζώα του μύθου με πάθη ανθρώπινα στα όνειρά μου θα φω